ég á ekki barn.. en samt..
ofbeldi er ekki að taka í upphandlegginn á barninu.. ef þú lemur það og þess háttar, það er ofbeldi.. svo er náttúrulega líka til andlegt ofbeldi.. and so on…

Ég held ekki að flengingar virki sérlega vel. Ég man eftir krökkum sem ég þekkti sem voru flengdir ef þeir gerðu eitthvað og þeir voru ekkert þægari en aðrir. Þeir gerðu samt ýmislegt af sér en svo fóru þeir heim og földu það fyrir foreldrum sínum eða voru hræddir við að fara heim ef þeir vissu að það kæmist upp.

Í fyrsta lagi á að ala börnin upp þannig að þau taki ekki frekjukast. Það á byrgja brunninn . . . ef börn fá næga (ath.!)ást og umhyggju, þá verða þau ekki að frekjum. Svo í öðru lagi, þá er verið að reyna að fá þau til þess að hætta að frekjast með því að hrifsa í handlegginn. Það virkar á fullorðna, því að þau kunna að skammast sín, en börnin okkar kunna það ekki! Þannig að börnin verða bara að fá að vita frá okkur hvað má og má ekki og ofbeldi er ekki lausnin, hvort sem það er hrifs eða glóðurauga!!!
Pabbinn
Gromit

Æji Gormit það er ekki hægt að segja bara svona bara ást og umhyggju . Þú ert með ómótaðan einstakling í höndunum sem verður að vita hvað hann má og má ekki sem þíðir að stundum verður maður að vera soldið harður við þessi grei. En þá er ég ekki að tala um barsmíðar á barninu. Síðan eru börn eru svo fljót að læra á mann að að ef maður lætur alltaf undan þá hefst frekjan fyrir alvöru en þetta er þín skoðun Gormit og vil alls ekki gera lítið úr henni þvert á móti fíla ég þær tilfinningar sem þú hefur póstað hérna kallinn minn .

Ég er nú þriggja barna móðir og ég er mjög á móti ofbeldi því ég var beitt því sem barn. En ég hef því miður stundum þurft að taka í upphandlegg eða slá létt á bossa til að aga mín börn. Ég vildi óska þess að hjá því hefði verið komist, en það er ekki alltaf hægt. Mér finnst líka mörg börn og unglingar í dag mjög agalaus vegna þess að ef þú svo mikið sem hastar á börnin þín útá götu, þá liggur við að fólk horfi á þig einsog þú gætir eins hafa lamið krakkann. Anyway það eru margar hliðar á hverri sögu. Að minnsta kosti 2.

Ég vil byrja á að taka það fram að ég hef ekki reynslu af eigin börnum þar sem mín er bara 2 mánaða, en ég hef mikla reynslu af annara manna börnum þar sem ég hef unnið á leikskóla í rúm 4 ár og á mikið af littlum frænkum og frændum.
Ég er eiginlega alveg sammála Gromit, nema að sum börn eru frek þó að þau fái nóga ást og umhyggju, þetta eru hreinlega þeirra persónueinkenni, alveg eins og sumir eru rólegir en aðrir fjörkálfar. Það sem mestu máli skiptir er að láta börnin ekki komast upp með frekjuna því að þá ganga þau á lagið og verða enn frekari. Ég vil samt ekki grípa í handleggin á barninu og hrista það til, mér finnst mjög óþæginlegt þegar það er gert við mig. Barnið verður þá hrætt og ég vil ekki að barnið hlíði mér af því að það er hrætt. Mér finnst virka best að beygja mig niður til barnsins (vera í sömu hæð og það) og tala það til. Oft vill barnið ekki hlusta og lítur undan, en ég held þá bara í það og bíð eftir að það líti á mig, segi því að ég vilji að það horfi á mig á meðan ég tala. Þetta finnst mér virka best. Barnið lærir að það kemst ekki upp með allt, en er jafnframt enn þá vinur minn og það treystir mér. það finnst mér vera fyrir öllu.

þetta er þónokkuð erfið spurning.. en það er jú í lagi finnst mér þetta með upphandlegginn sem þú varst að tala um en alls ekkert að hafa það fyrir daglegt brauð… bara kannski einstaka sinnum þá.. og mér finnst alveg ömurlegt að hugsa um að rasskella eða hýða börn.. það er ofbeldi finnst mér. maður á frekar bara að reyna að tala börnin til frekar en að vera að nota ofbeldi…..

Mín skoðun er að börnin eru með frekju og þess konar shit því foreldrarnir eru leiðinleg við þau, þau verða oft pirruð í foreldra sína ef mamman eða pabbin eru leiðinleg við þau og öskra á þau, ég sé það oft út í búð og foreldrarnir öskra og skamma krakkana fyrir eitthvað smávægilegt, ég var einu sinni á biðstofu hjá tannlækni og það voru tveir litlir krakkar þar sem máttu varla hreyfa sig mamman bara sagði þeim strax að vera kjur, það er stundum eins og foreldrar skammist sín fyrir börnin sín, sama hvað þau gera, en munið, þau eru bara börn, alvge eins og þið voruð einu sinni.