Vá! Börn eru ekkert smá sjúk í skæra liti! ég fattaði það nú bara þegar strákurinn minn “fékk vitið” eða þannig.. fattaði ýmsa hluti og svona.. hann er alveg óður í símann minn! hann er að vísu með appelsínugulu coveri, en sko án spaugs, hann bara tekst á loft í kvert einasta skipti sem hann sé símann! sko í orðsins fyllstu merkingu :) alveg spriklar eins og ég veit ekki kvað og öskrar og bara ætlar að fá hann. samt ef ég læt hann bara fá eitthvað dót sem er gult eða rautt eða appelsínugult eða eitthvað þá er hann alveg æstur, en hann hendir því bara frá sér um leið og hann sér símann (sem er by the way alveg hrikalega flottur) ;) en samt.. og það er alveg sama eigilega kvernig cover ég set á hann.. hann flippar alltaf um leið og hann sér hann. þótt hann sé bara svartur eða eikkað. svo á kærastinn minn svona lítinn rauðan síma, en samt vill krakkinn frekar minn.. af kverju ætli þetta sé?