Var greindur með ADHD (Attention Deficit and Hyperactivity Disorder) þegar ég var 9 ára (þangað til var þetta bara óþekkt ;).

Ofvirknishlutinn “rann” af mér (byrjaði að geta haft stjórn á sjúkdómnum af vissu marki) þegar ég var orðinn 14 ára en þá tók “verri” helmingurinn af sjúkdómnum inn sem lýsir sér oftast nær í Manísku þunglyndi, feimni og tilhneigingum til “anti-social” hegðunarpatternum.

Í dag er ég 22 og er enn með Geðhvarfasýki (Manic Depression), og neita enn að taka lyf.

Aðal issuið við það að læknar séu fljótir til að stimpla krakka ofvirka er það að þeir dæla rítalíni í þá, en vandamálið er að krakkar sem eru á lyfjum munu _ALDREI_ geta lært á sinn eigin sjúkdóm og geta því ekki stjórnað honum nema með hjálp lyfja.
Svo er það náttúrlega að rítalín getur valdið því að hjartað í neytandanum stækki of mikið og hefur það slæm áhrif á líkamlega líðan á seinni árum.

Ofvirkni er kostur ef einstaklingurinn gerir sér grein fyrir því hvað sjúkdómurinn er og hvernig á að nýta sér hann á pósitífann hátt (ég t.d. er fljótur að læra ef ég einbeiti mér og ég fæ stanslausar, þó misgóðar en creatíf, hugmyndum. Þessum hæfileikum vil ég þakka ofvirkninni).

Hinsvegar er einfalt að tapa sér í geðveikinni, t.d. á ég í miklum vandamálum með að halda einbeitningu í meira en 5 mín og athyglisspanið er circa 30 sek á góðum degi.

Annað er að ef ég byrja á einhverju þá tekur það alla mína orku í að fylgja verkefninu til enda, s.s. klára það sem ég byrja á er eitthvað sem gerist sjaldan.

Sonur systur minnar (sem er orðinn 14 ára) sýnir nákvæmlega sömu hegðunarkvilla og ég á mínum yngri árum en þar sem hann hefur verið á Rítalíni alla sína ævi er ofvirknin ennþá að hafa stjórn á honum, hann þarf að taka 2 - 3 töflur á dag (hinsvegar er hann farinn að stjórna skammtinu sjálfur sem ætti að sýna fram á einhverja hæfileika til að ráða við sjúkdóminn).

vona að þetta hjálpi eitthvað,
Ara

Ég á 9ára systur sem greindist ofvirk 6 ára gömul,
hún er greind með 7 einkenni ofvirkni, misþroska, 5 einkenni af athyglisbrest, sýnir einkenni af aspergerheilkennunum, skort á sjálfsstjórn, athygli og úthaldi, andfélagsleg hegðun og svo get ég haldið áfran. Ég er mikið sammála með þetta að fólk er fljótt að dæma það að læknarnir hafi rangt fyrir sér, en í rauninni þá getur það ekki sagt neitt, því að það hefur enga vitund um þetta og sömu reynslu eins og læknar og fjölskylda ofvirkra barna. Sjálf trúði ég því ekki að systir mín væri ofvirk og átti erfitt með að sætta mig við það að hún væri það, og í rauninni á ég enn þannn dag í dag erfitt með að sætta mig við það að hún sé svona. Fjölskyldulífið finnst mér ganga upp og ofan, stundum langar mig bara að ganga út en þessi börn geta líka verið svo yndisleg. Ég hef lent í því að fólk hafi sagt; Ég get ekki séð að þetta barn sé ofvirkt, osfrv. En börnin sýna ekki alltaf þessa ofvirku hegðun í návist allra. Fólk á ekki að dæma svona fljótt, það ætti að kynna sér staðreyndir fyrst og kynna sér hvað ofvirkni er. Frábær grein hjá þér Katakat, það er þörf á svona umræðu

Mikið er ég ánægð að einhver hefji umræðu um þessa duldu fötlun, eins og oft er sagt. Ég er 39 ára og átti barn f/9 árum sem var greint sex ára.
Sjálf var ég búin að átta mig miklu fyrr á því að eitthvað væri að, en leikskólin sem hún var á taldi svo vera ekki, hún væri bara stjórnsöm og uppátækjasöm, en í dag sé ég hvað var til þess að ekki fannst nein ástæða til greiningar á þeim tímapunkti eða 4 ára. (þetta var lítill leikskóli með fá börn, og það er nákvæmlega það sem hún þarf í dag til að halda meiri stjórn á sér) Ég bý núna í Danmörku, og hef ekki séð eftir því hennar vegna, það hefur gengið á ýmsu í skólunum sem hún var í á Íslandi. Þótt svo ég hafi verið með greiningu, frá færum sérfræðing. Hér úti er þetta höndlað á annan hátt, það fylgja manni 2-3 sálfræðingar + félagsfræðingur til stuðnings, allt er metið eftir greiningunni og þörfum barnsins til að halda sem bestu jafnvægi (þeir koma líka heim til manns ef það hentar betur)
síðan er metið hvað hin parturinn af fjölskyldunni þarf, (því við þurfum sko alveg áreiðanlega á pásu að halda) mín dóttir t.d. fær að fara 3 daga í viku til stuðningsfjölskyldu bæði fyrir hana til að læra á mannleg samskipti sem hún höndlar ekki, og fyrir okkur hin á heimilinu, til að hlaða battaríin eins og ég segji oft í gríni, síðan seinna meir fær hún að fara helgardvalir, þegar ég tel hana reiðubúna.
Eina sem mér brá við hér í Danmörku, var að þeir hafa ekki ofvirk börn með öðrum börnum í skóla, þau ganga í sérskóla, mér fannst þetta óþægileg tilfinning í fyrstu, en kynnti mér svo þetta betur og horfðist í augu við það að ég þarna var sjálf að segja NEI hún er ekki ofvirk. Málið er nefnilega að þegar fötlun sést ekki þá koma upp fordómar, ég lenti líka í því að fjölskyldan mín vildi sem minnst fá hana í heimsókn, og fór alltaf í hálfgerða vörn, þetta særði mig ofboðslega og hef ég alltaf staðið í þessu ein, og oft verið úrvinda eftir daginn, málið er nefnilega líka að allir halda að ofvirkni sé bara EITT; en það eru til svo margar greiningar engin eins, undir orðinu OFVIRKNI, Þetta hefur verið svo erfitt stundum, að það er varla hægt að lýsa þessu í orðum. En mikið eiga svona einstaklingar líka gott að vera ekki eins og hinir, því verkkunnáttan er oft svo yfirburða mikil, að við venjulega fólkið föllum oft í skuggann(Eflaust hafa allir spekingar og vísindamenn frægir verið Ofvirkir) En til allra foreldra sem eiga einstaklinga sem eru með greiningu ofvirkni, langar mig bara að segja eitt ÞIÐ STANDIÐ YKKUR EINS OG HETJUR;afþví að ykkar vinnudagur er miklu lengri heldur en normalt getur talist.(og þið gerið ykkar besta)
Við lendum alltaf í afneitun með svona börn, og verðum bara að reyna að höndla það; það er alltaf auðvelt að ráðleggja,en vonandi verður þessu vel tekið. Eitt til viðbótar, ég fór einu sinni inn í Tryggingastofnun Ríkisins með dóttur mína, til að fá endurgreiðslu vegna lyfjana hennar (Ritalin)
þar lagði ég fram alla pappíra og kort þar sem sýndi hennar fötlun, litla stúlkan mín þurfti auðvita að sýna svolítið óæskilega hegðun þarna inni,(einfaldlega ég reyni, að fara ekki með hana í margmenni í dag, innan um nýtt fólk)henni líður betur heima með dótið sitt, en áfram með söguna, konan sem afgreiddi mig byrjaði að reyna á mjög vitlausan hátt að fá hana til að hætta, og leit á mig illum augum,(það skein úr augunum á henni illa uppalið barn) Og ég sem taldi mér trú um að þarna væri um sísta staðin að ræða sem ég myndi lenda í svona löguðu, Eftir þetta hefur ekkert komið mér á óvart í þessum málum.
Svo langar mér að benda á Félag Misþroska barna, sem er mjög gott, félag heima á íslandi

Ég er svolítið forvitin. Ég hélt að vaninn væri að greina svona ung börn ekki með ofvirkni heldur með ofvirkni einkenni. Mig langaði bara að til vita hvort það er rétt að hann sé greindur með ofvirkni, ekki ofvirkni einkenni og þá af hvers konar sérfræðingi. Þetta er bara forvitni í mér. Ég reyni eins og ég að fylgjast með þessum málum.
Reyndu að byggja upp gott sjálfstraust hjá stráknum. Það er einn ofvirkur strákur sem er tengdur mér sem er með sjálfstraustið í molum eftir stanslausar skammir. Ég held að hann gæti ekki fundið einn góðan hlut við sjálfan sig - jafnvel þótt hann gæti einbeitt sér að því í 2 vikur.

Ég á ekki ofvirkt barn en hef unnið með mörgum slíkum á þeim leikskólum sem ég hef starfað á.

Ofvirkni er vissulega fötlun og eitthvað sem verður að grípa inní með réttum aðferðum, en hins vegar er það rétt að margir læknar eru alltof fljótir til að greina. Mörg börn sem ég hef hitt hafa einfaldlega sýnt þessi hegðunareinkenni vegna “foreldravandamála”. Þess vegna skil ég vel þegar fólk verður skeptískt á greiningarnar. Aftur á móti á fólk ekkert með að vera að draga greiningar í efa þegar það þekkir barnið ekki.

Varðandi lyfjameðferðir tel ég að þær eigi rétt á sér í mörgum tilvikum. Ég var alltaf frekar á móti þeim þar til ég sá hvað þær gerðu litlum vini mínum mikið gagn. Hann er 4 ára og er á ritalini. Hann er á leikskólanum mínum. Fyrir stuttu síðan var lyfjaskammturinn hans hættur að duga honum fram að næstu lyfjagjöf. Ég mætti í vinnu rétt fyrir hádegismat og þá voru börnin að þvo sér og gera sig tilbúin til að borða. Hann stóð þá inná klósettgólfi öskrandi og æpandi, það var engin leið til að ná sambandi við hann. Ég fór með hann inn til að borða, hann settist í sætið sitt, við hliðina á mér, en ég varð næstum að halda honum í sætinu allan matartímann. Ég náði hérumbil engu sambandi við hann og það var greinilegt að honum leið ekki vel, hann lamdi mig og barði ef ég reyndi að gefa honum mat osfrv.(þið þekkið þetta eflaust). Eftir hádegismatinn fékk hann lyfin sín og svo fórum við saman inn í kvíldina að hlusta á sögu. Hann átti erfitt með að liggja kyrr og fylgjast með sögunni (hann hefur yfirleitt mjög gaman að sögum) þar til svona um miðja söguna. Þá fór hann smám saman að róast og þegar hvíldinni var lokið voru lyfin greynilega farin að virka. Hann settist þá upp leit á mig og fór að spjalla. Hann varð glaður aftur, gekk til mín og faðmaði mig. Síðan fór hann inn á deild hress og kátur og til í að takast á við hvaða verkefni sem að honum var rétt. Nú leið honum vel.

Litli vinurinn minn er eins og tvö ólík börn þegar hann er á lyfjum og þegar hann er ekki á þeim. Ég hefði aldrei trúað því hvað þetta getur skipt miklum sköpum. Og ef að valið er á milli barns sem er ekki á lyfjum og líður illa og barns sem er hamingjusamt á lyfjum þá finnst mér ekki spurning hvað er rétta leiðin.

Auðvitað er hvert dæmi sérstakt og foreldrar í samráði við leikskólakennara/kennara og lækna verða að finna réttu leiðina fyrir sitt barn. Lyfjagjöf getur verið rétta leiðin fyrir eitt barn en kolvitlaus leið fyrir það næsta. Það fer algerlega eftir barninu.

Til foreldra þessara barna vil ég segja þið eruð sérfræðingar í ykkar börnum. Látið engann segja ykkur eitthvað um ykkar barn sem þið vitið að ekki er satt. Ef barnið ykkar er ofvirkt þá vitið þið það manna best (ykkur grunar það í öllu falli). Og umfram allt: Börnin ykkar eru yndisleg eins og þau eru og ef einhver getur ekki séð það þá er það hans missir.

Tzipporah

katakat.

Sjálf er ég mjög á móti ritalínnotkun til handa börnum, lít svo á að umhverfisþættir geti í mjög mörgum tilvikum komið í stað lyfja, þar sem
hin ofvirku börn kunna að þurfa sterkari ramma athafna allra frá a-ö, en einnig kærleik og skilning og númer eitt, tvö og þrjú tíma af hálfu foreldra.

Hins vegar geta lyf átt rétt á sér og þeim ráðum
sem við fáum og kjósum að þiggja fylgjum við eðlilega.

Ég held að það sé mjög mikilvægt fyrir foreldra að fara ekki að líta á barnið sem sjúkling þrátt fyrir greiningu um ofvirkni, því barnið finnur það eins og skot ef viðmót foreldranna er allt í einu allt annað en það áður var svo ekki sé minnst á það að allir ættingjar séu upplýstir um
þennan ´“ sjúkdóm ”.

Það er frekar snemmt að greina barn ofvirkt við þriggja ára aldur einungis sökum þess að barnið á enn eftir að ganga gegnum öran þroska til fimm og sex ára aldurs.

Nákvæmlega eins og við fullorðna fólkið erum mismunandi mikil fyrir okkur eru börnin það einnig.

Mitt ráð til þín er það að vera ekkert að ræða um það við aðra hvort barnið þitt sé greint ofvirkt, eða ekki, það firrir alltént deilum og erjum um slíkt.

Fylgdu þinni sannfæringu um það sem þú veist um barnið þitt og þér finnst rétt.

kv.
gmaria.

Eins og fleiri hafa sagt þá hef ég líka heyrt að börn séu ekki greind ofvirk svona ung. Ég þekkti par sem átti 2ja ára stelpu sem var með ofvirknieinkenni og læknirinn sagði að yfirleitt þegar maður heyrir hófatak þá kemur hestur þannig að það var talið líklegt að hún yrði ofvirk en þau sögðu að hún fengi ekki þá greiningu fyrr en í fyrsta lagi 4-5 ára.

Annars skaltu ekkert vera að láta segja þér af öðru fólki hvaða börn eru ofvirk og hver ekki. Ef fólk segir við þig að það séu svo mörg börn greind ofvirk í dag, þá geturðu bara sagt “Já, og sum af þeim eru virkilega ofvirk”. Þú og þinn læknir ættuð að vita það betur hvað er að þínu barni heldur en eitthvað fólk útí bæ.

Annars sá ég þátt í imbanum um daginn þar sem sagði að börn með kæfisvefn væru stundum misgreind ofvirk vegna þess að þau fá ekki nægilega hvíld, þá eru þau ergileg, halda ekki athygli o.s.frv. og ráðið var að taka úr þeim kirtlana. Það var talað við foreldra tveggja drengja sem höfðu átt við þetta vandamál að stríða og þeir höfðu bara breyst gjörsamlega eftir kirtlatöku þannig að allt er nú til.

Í sambandi við rítalín eða ekki rítalín, þá þekki ég konu sem var mikið að passa ofvirkan frænda sinn vegna veikinda hjá mömmu hans og hún sagði að ef hann væri ekki á rítalíni þá væri hann bara ekki viðræðuhæfur og væri sendur heim úr skóla því það væri bara hnefinn í nefið á næsta manni við hvert tækifæri. Hins vegar kannast ég líka við mann sem var ofvirkur sem barn og 2 bræður hans líka og þeir hafa allir lært á sjúkdóminn og jafnvel notað sér hann í vinnu t.d. til að vera skapandi.

Umræðan um ofvirkni einkennist oft af nokkrum öfgum, annars vegar þeir sem vilja halda því fram að þetta sé aðeins uppeldislegs eðlis og að lyf séu af hinu vonda. Hins vegar eru til ofgreiningar og jafnvel talað um að ofvirknigreining sé orðin eins og ruslakista þar sem börn eru sett þegar ekki er alveg vitað hvernig á að skýra hegðun þeirra.
Við verðum að vera á varðbergi gagnvart þessu en það er alveg ljóst að mörg börn geta vart án ritalíns verið og eru líf þeirra breytist gersamlega til hins betra. Lyfjagjöf er að sjálfsögðu ekki nóg, það þurfa að koma til hegðunarmótandi aðgerðir. Öll börn þurfa skýr mörk og aga og ofvirku börnin enn frekar. Lyfin geta hjálpað þessum börnum til að ná kúfnum af hegðuninni þannig að þau verði ekki félagslega útskúfuð og geti síðar meir nýtt sér ofvirkniþáttinn til góðs.
Eldri strákurinn minn er að mínu mati kraftmikið barn (spirited), þ.e. hann er ekki ofvirkur að því leytinu að það er læknisfræðilega ekkert að honum en persónuleiki hans (og annarra kraftmikilla barna) er þannig að hann gerir miklar kröfur til uppalanda sinna. (Glinglo skrifaði góða grein um kraftmikil börn fyrir þó nokkru síðan og hægt er að fræðast meira um þetta á netinu).
Lyf myndu aldrei breyta hegðun barnsins míns en hann þarf sérstakar hegðunarmótandi aðgerðir. Hann er 9 ára í dag og er nú þegar farinn að geta nýtt sér persónueinkenni sín sér til góðs. Megin munurinn á kraftmiklum og ofvirkum börnum (fyrir utan að hjá þeim kraftmiklu er þetta persónuleikaeinkenni en hjá þeim ofvirku mjög líklega lífeðlisfræðilega eðlis - smátruflanir á boðskiptum í heila) er sá að ofvirku börnin skortir yfirleitt úthald og einbeitingu sem er ekki vandamál með þau kraftmiklu,þau eru með eindæmum þrautseig og geta dundað heillengi við það sem þau eru að gera þegar athygli þeirra er náð. Nú er ofvirkum börnum oft skipt í tvennt, þ.e. með eða án athyglisbrests og ég hef oft verið að spá í hvort sum hafi verið rangt greind, þ.e. þau sem hafa ekki athyglisbrest séu í raun ekki ofvirk heldur kraftmikil. Mér finnst í raun vanta mun meiri umfjöllun um þessi kraftmiklu börn, það eru ekki margir sem hafa heyrt um þau.
Ef strákurinn minn væri ekki svona ljúfur í lund (hann hefur ekki þessi neikvæðu einkenni ofvirkninnar þó honum finnist enn gaman að hoppa um á fjórum fótum úti í búð) þá hugsa ég að mér hafi verið vísað til læknis með hann og pöntuð ofvirknigreining. Í dag veit ég a.m.k. betur.

Ég á tvö ofvirk börn þau eru 9 ára stelpa og 10 ára strákur, þau eru eins og svart og hvítt í sinni hegðun, ættla að segja smá frá hvoru þeirra og hvað hefur verið gert.

Strákurinn var greindur 4 ára gamall, með athyglisbrest. misþroska og hreyfiofvirkni.
Hann var svona þeytispjald, mjög fljótur að læra sumt en lengi að öðru, þegar hann var 7 ára var prófað lyfið Rítalin á hann en það virkaði ekki vel á hann, honum var gefið Amilin sem virkar mjög vel, hann sefur á næturnar og nær að halda einbeitningunni.
Í skólanum hefur gengið upp og ofan, því miður hefur hann þurft að skipta um skóla þrisvar sinum, og það er mjög slæmt fyrir ofvirk börn, og ótrúlegur munur á hvernig skólar taka á þessu. Skólinn sem hann er í dag gerir allt fyrir hann, það var verið að greina hann með lesblindu (sem ég hef alltaf verið að tauta yfir að hann sé með við hina skólana) Hann hefur átt í vandræðum með félagslega þáttinn hann “klárar” alltaf vinina.
Hann er í greiningu til að ath með Tourette einkenni.
Hann þarf stöðugt aðhald, stífar reglur og mikla ást (eins og öll börn).
Hreyfiofvirknin hefur minnkað en í staðinn hefur komið miklir skapgerðarbrestir. Hann nagar allar neglur, borar í nefið, óútskýrðar ræskingar og fl og fl. Hann er yndislegur strákur, sem þarf fastar reglur sem aldrei má bregða útaf og þá gengur það mjög vel.

Stelpan mín var greint um 4 ára aldurinn líka.
Með athyglisbrest, misþroska, hreyfiofvirkni og mikla skapgerðarbresti.
Hún tekur rosaleg reiðiköst, hún var sett á Rítalín þegar hún var 5 ára og var á þeim í níu mánuði, þvílík breyting á barninu á þessum mánuðum, hún þroskaðist ótrúlega, hún var sett í mat á fín og grófhreyfingum á leikskólanum og kom mjög illa út, (það var ársbið eftir sjúkraþjálfun fyrir hana og þegar hún fékk loksins tíma þá þurfti hún ekki á því að halda) ég tel að Rítalínið hafi bjargað mörgu.
Hún fór í greiningu inn á Barna og unglingageðdeild (BUGL) var þar í sex vikur, öll lyf voru tekin af henni (hún var líka á Amilini svo hún svæfi)
Þegar dvöl hennar lauk þar kom ekkert í ljós með hana hún sýndi ekki skapofsaköstin þar, bara heima og þar sem hún þekkti til. Það voru mikil vonbrigði fyrir mig. Hún sýndi þessi köst sín bara heima! Herbergið hennar var yfir leitt fokhelt, allt dót ónýtt og hún oft blá og marin (eftir að hafa kastað sér á eitthvað) yfirleitt flest kvöld þurfti ég að halda henni niðri svo hún myndi ekki skaða sjálfan sig.
Í skólanum gekk ágætlega nema félagslegi þátturinn hann er mjög slæmur, hún á mjög erfitt með að eignast vinkonur og getur ekki leikið sér í hóp, endar alltaf með fýlu og reiðköstum.

Í dag erum við foreldrar hennar skilin, skyldum fyrir rúmum tvem árum. Stelpan mín býr hjá pabba sínum sem hefur alltaf ráðið miklu betur við hana en ég, hún er ekki á neinum lyfjum (sem mér finnst slæmt) en faðirinn fær að ráða því.
Strákurinn býr hjá mér og gengur þokkalega vel, félagslegi þátturinn er erfiður eins og ég sagði fyrr, hann “klárar” vinina. Hann er á Amilini og í endurgreiningu.

Það er gífurleg vinna að eiga ofvirkt barn, og littla hjálp að fá, endalaus bið eftir flestu sem foreldrar þurfa á að halda. T.d. margra mánaða bið eftir greiningu á lesblindu og þess háttar hjá greiningarstöð ríkisins. 2-3 mánaða bið hjá sérfræðingum. Og allt þar framm eftir götunum.

Hvert barn er einstakt, engin eins. Ég á yndisleg börn og hef verið lánsöm með þau ekkert alvarlegt komið upp.
Það er nauðsynlegt fyrir foreldra ofvirkra barna að huga að sambandinu, taka sér frí öðruhvoru og tala! Við einangrumst oft með okkar sérstöku börn.

Gangi þér vel með þitt sérstaka barn katakat.
Og endilega kíktu á foreldrafélag misþroska barna það er frábært félag :O)

Svanaxx

Félagi minn úr barnaskóla var ofvirkur, mamma hans vildi ekki að hann væri á lyfjum svo hann varð mjög auðveldlega reiður og gerði hluti sem hann ætlaði sé ekki. Hann réðst á fólk og ég man að ég vorkenndi svo mömmu hans og pabba fyrir að þurfa að standa í þessum eilífu foreldraviðtölum.

Það fer eftir því hversu ofvirkur sonur þinn er, ef hann er mjög ofvirkur mun það (eða gæti) haft mikil áhrif á líf þitt.

Einn annar drengur var ofvirkur og þegar hann varð unglingur fór hann út í fíkniefni og annað slíkt og réðst á foreldra sína og þannig. En þetta eru í dag uppkomnir menn með fjölskyldur. Ofvirknin rennur oftast af þeim þegar þeir/þær eldast.

Gangi þér samt vel með hann.
Kv. Brandur K.

Ofvirkni er vissulega til, en hún er tískusjúkdómur í dag, að mestu tilbúinn. Börn eru einfaldlega ekki alltaf róleg og kyrr dagana langa. Samfélagið í dag leyfir ekki ærsl og leiki sem fyrr og meiri kyrrsetu og þagnar er krafist. Þetta er andstætt eðli margra barna. Ég segi alla vega.. hugsaðu þig tvisar um áður en þú setur barnið þitt á amfetamín.

Ofvirkni kemur framm sem ístöðuleysi hjá fullorðnum, maðurinn minn fyrrverandi hefði örugglega verið greindur ofvirkur þegar hann var barn, en já eins og GlingGlo segir þá var hann bara óþekkur og ekkert hægt að ráða við hann. Hann er búin að skipta um atvinnu og flytja endalaust.
Samkvæmt rannsóknum á ofvirkum börnum sem hafa verið á rítalíni og ekki á rítalíni, þegar þau eru komin á unglingsár , þá eru meiri líkur á að það barn sem ekki var meðhöndlað með lyfjagjöfum lendi á glapstigum.

Lyfjagjafir eiga rétt á sér þegar ekkert annað er hægt og að börnunum líði betur, það er ekkert grín að halda ofvirku barni í slæmu kasti í fanginu, það þarf endalaust að vera á verði hvað ég segi við barnið, orðin: kannski, á eftir, á morgun eru bannorð á mínu heimili og að lofa hlutum sem ég get ekki staðið við.

Og núna er erfiðasti tíminn fyrir ofvirk börn … Jólin ! þó að strákurinn minn sé á lyfjum til að sofa betur og lengur þá sefur hann að meðaltali 5-6 tíma núna og verður því þreyttari og þreyttari, undanfarin jól þá hefur hann sofnað um fimm leitið á aðfangadag, alveg búin á því.

Eins og sagði í fyrri greininni minni þá eru öll börn sérstök engin eins, þetta á sérstaklega við um ofvirk börn því ofvirkni er aldrei eins.

Kveðja
Svanaxx

Ég á son sem er 9 ára og var greindur með atiglisbrest með ofvirkni,hömluleisi og hvatvísi. Hann var geindur 4 ára og hefur verið á ritalíni síðan.Það eru þessir undir flokkar sem skipta máli í hegðun og atferli þessara barna. Þú skalt gæta þess að fá alla þá hjálp sem þú getur í leikskóla og síðar í skóla því það getur skipt son þinn öllu máli í framtíðini.
P.S. þú getur átt rétt á umönnunar bótum hjá TR.

Mig langar aðeins að fá að heyra frá ykkur sem eigið börn sem er búið að greina. Ég fór með son minn til heimilislæknis um daginn og hann skrifaði einhverja beiðni, talaði um að fá skólaskrifstofuna með í dæmið…??? ég er enn að bíða eftir símhringingu eða einhverju, síðan 25. nóv. Stundum er ég viss um að það hljóti að vera eitthvað að, ofvirkni eða eitthvað, en suma daga er ég ekki svo viss.

Sonur minn er 5 1/2 árs, ég get svarið það að ég held að hann kunni ekki að ganga ennþá… hann ýmist hleypur, valhoppar eða stekkur. Hann hefur enga stjórn á skapinu, lemur og sparkar hvern sem er. Fór í sprautu um daginn og hann lamdi og sparkaði, ég og læknirinn héldum honum meðan hjúkkan sprautaði, það þurfti tvær tilraunir.

Erfiðleikar við að fá hann í bað eða sturtu, nema það henti honum akkúrat þá, eða að honum detti það í hug sjálfum. Hann heyrir ekki nema það henti honum, hlýðir helst aldrei, nema það henti honum. Ef hann er skammaður, kannski eftir að hafa verið marg beðinn um að hlýða, þá á maður ekki von á góðu frá honum, reyndar fer það eftir því hver það er sem skammar hann, hvernig hann bregst við.

Hann heldur athyglinni ekki lengi við sama hlutinn. T.d. vorum við að baka um daginn og skera út fígúrur og skreyta voða gaman. Hann náði að vera með í að fletja út og skera 2 skipti, svo var hann kominn í eitthvað allt annað, út í glugga, rápa fram og til baka. Svo er alveg rosaleg skemmdarfýsn í honum og að ergja aðra, sérstaklega eldri systir sína.

Hann hefur verið á leikskóla frá 2 ára aldri. Byrjaði reyndar á litlum leikskóla sem var svo lokað þegar hann var 4 ára og fór þá á stærri leikskóla. Hann var ekki búinn að vera lengi þar þegar það var nefnt að fá sálfræðing til að fylgjast með honum, en það datt uppfyrir þvi hann lagaðist eitthvað fannst þeim. En nú erum við nýflutt og hann kemst ekki inn á leikskóla hér á næstunni, og ástandið versnar og versnar.

Mér finnst við kominn í mjög slæman vítahring, eilífar skammir og algjörlega engin þolinmæði til á heimilinu lengur, ekki var hún mikil fyrir.

Æ, hvað þetta varð rosalega langt, en það verður að vera svo. Hvað nú, á ég að halda að bíða eða á ég að fara að reka á eftir, og á eftir hverjum á ég þá að reka??? Ég veit ekkert hvert á að snúa mér í þessu öllu!!

kveðja
alsig