Í dag er listin sjálfsögð og svolítið tískufyrirbæri. Þú breytist í einu vetfangi í listamann við að skvetta á blað eð klippa göt í mjólkurfernu og kalla það list. Þá ertu artí og in. Hugsandi og þjakaður listamaður sem mun aldrei finna ró. Því þú ert listamaður.

Listin greinir okkur sem meðð. Greinir okkur frá dýrunum. List –> Menning. Listin er mannleg. Þegar andi okkar glæðir líf og vekur upp. Hlutir sem við getum ekki alltaf tjáð með venjulegum orðum( og hversu áreiðanleg eru orð?) Tjáning. Og það að vekja fólk til umhugsunar, það er markmið listarinnar. Amk. hafa einhver áhrif á fólk, góð eða slæm, vekja upp spurningar um lífið. Og þó svo að það verði ekki, þá amk stendur eftir listamaðurinn sem verður fyrir hvað mestum áhrifum.

Tjáning + handbragð + fegurð + upplifun + þróun

Munurinn á listamanni og “viðvaningi” eru ekki endilega hæfileikarnir og handbragðið, heldur þessi sköpunarhugsun og hugurinn á bakvið verkið. Merkingin á bakvið verkið gefur því tilgang og líf og getur þá á einhvern hátt miðlað tilfinningum til annarra.

Var listin meira virði þegar hún var aðeins fyrir útvalda að ná tökum á? Eða er hún dýrmætari þegar maður getur nálgast hugsjónir allra í dag?

List er fyrir alla?