Er kvenfólk alveg hætt að lesa bækur um misþyrmdar kynsystur í þriðja heims löndum? Snýst allt um seríur núna? Eða hangir þetta allt saman í löngu þroskaferli?

Er Dan Brown ennþá að komast upp með það að gefa út bækur?

Hvernig er það? Er eitthvað varið í það að lesa íslenskaðar fræðibækur? Ég á erfitt með að þola íslenskaðan skáldskap, hvað þá efni sem inniheldur sérstaklega mikið af orðum sem eru ekki einu sinni til á íslensku.

Ensku? Íslensku?

Gott að vita að bókasafnsrúlletan er að virka fyrir einhvern. Seinast þegar ég spilaði þann hættulega leik endaði ég með að taka út eitt það geðveikasta skittsófreníu orðarunk sem hefur nokkurn tímann verið sett á prent. Við erum að tala um Naked lunch sinnum Tómas Jónsson í öðru veldi. Væri ég veikari maður hefði ég þurft að liggja í fósturstellingu á sturtubotninum í amk 2 daga áður en ég hefði getað pikkað upp aðra bók.

Og auðvitað nærðu ekki tengslum við Stephanie Myer. Þú ert 24 ára. Áhrif bókanna eiga að renna af þér þegar þú ert komin á aldur þar sem þú ert hætt að geta blotnað yfir fölum hæskúl strákum með maskara. Eða er ég að misskilja bókaflokkinn?

Er það af því að þig langar að sofa hjá Anthony Beevor eða eitthvað þannig?

Ég er nú bara að lesa The dictators eftir Richard Overy. Ætti samt kannski að demba mér í Moll Flanders áður en Borgarbókasafnið fer að senda á mig handrukkara.