Bara, þegar mér finnst gaman að lesa og fíla karakterana og eithvað þannig.

Það er dýpt bókarinnar, hve vel henni tekst að loka mann inn í sínum heimi.

hugmyndin spilar inn í, hvernig hún er sett fram og hvernig það tekst finnst mér :D

annars bara hvernig höfundur nær að túlka tilfinningar og lýsingar, orðalagið, ef hún er á íslensku þá hvernig hún er þýdd, karaktersköpun ofl.

Líka skriðið sem að bókin kemst á.

Ef bókin hefur áhrif á líf mitt eða hugsunarhátt tel ég hana mjög góða bók (dæmi: Alkemistinn). Ef bókin fær mig til að detta svo algjörlega ofan í hana að ég hugsa varla um annað er það góð bók (dæmi: Harry Potter). Ef bókin er spennandi og söguþráðurinn heldur manni við efnið er það ágæt bók (dæmi: Spennusögur Arnalds Indriðasonar).

Ég hugsa þetta svona sirka miðað við þær bækur sem ég hef lesið. Svo eru til sérstakar bækur sem falla undir ekkert af þessu en eru samt í uppáhaldi hjá mér, t.d. barnabækur.

Held að til þess að svara þessu þurfi að fá botn í það hvað “góð” bók er.

Annars get ég ekki sagt að bækur , svo sem Harry potter eða Artemis fowl og þær bækur sem fylgja þeirri línu séu meistaraverk eða eitthvað í þá áttina. Þær eru hinsvegar mjög góður skemmtilestur.

Þegar þú dæmir bók kemur svo mikið inn í þetta.

Story , Character , Value , Enjoyment , Writing.

Þetta spilar allt inn þegar kemur að því að dæma bók fyrir því sem hún stendur.

Sjálfur hef ég mikið lesið af bókum fyrir eldri eða yngri en get með stolti sagt :

“His Dark Materials” eru þær bækur sem hljóta titilinn fyrir bestu bók sem ég lesið hef.

Mér finnst mikilvægast að bók hafi sannfærandi persónur og/eða söguþráð sem fær mann til umhugsunar. Ég rökstyð það með hreinni nýtni, ef persónurnar eru óraunhæfar er ekki mikið hægt að læra af bókinni og ef söguþráðurinn of ómerkilegur heldur maður einfaldlega ekki athyglinni!

Ef að bókin heldur mér fanginni í sögunni alveg frá upphafi til enda, þá er hún góð bók.
Ef að mér líður tómlega þegar ég hef lokið við bókina og ég vil ekki þurfa að skilja við persónurnar, þá er hún góð bók.
Ef að ég get lesið sömu bókina oft og mörgum sinnum, þá er hún góð bók.

Og það er algjör misskilningur að bækur þurfi að vera rosalega miklar heimsbókmenntir eða rosalega djúpar til að fólk geti notið þeirra. Ég skil ekki fólk sem lítur á barna- og unglingabókmenntir/reyfara/fantasíur sem óæðri. Sumar eru jú vissulega rusl en inn á milli leynast algjörir gullmolar sem hægt er að lesa aftur og aftur.

Þannig sé ég þetta allavega.

Hvað maður verður gagntekin af bókinni á meðan á lestri stendur.
Maður er t.d. í partý og skemmtir sér ekki eins vel og vanalega vegna þess að maður bíður bara eftir því að komast heim og halda áfram að lesa.

Svo eru það auðvitað karakterarnir, þeir skipta miklu máli. Ég þoli ekki þegar ég er að lesa einhverja bók og maður fær aldrei að kynnast aðalpersónunni almennilega.

Bara ef hún nær að heilla mig á einhvern hátt og fanga áhuga minn.
Get verið mjög óþolinmóð þegar kemur að bókum, þegar ég er búin að lesa svona 30 blaðsíður án þess að vera spennt fyrir bókinni þá gefst ég upp og hætti að lesa hana =) Nenni ekki að standa í að klára að lesa bók sem mér finnst leiðinleg í byrjun… Þannig að byrjun bókarinnar skiptir meginmáli hvað mig varðar.

Bætt við 15. ágúst 2007 - 15:53
Átti að vera *vekja* áhuga minn

Ég hef aldrei spáð almennilega í því, en ég er sammála þér þarna. Djúpir karakterar, þegar hlutunum er lýst svo vel að þú sekkur inn í bókina, góð, sannfærandi samtöl og þegar bókin kemur mér virkilega á óvart. Hef nokkrum sinnum setið eftir að hafa klárað bók alveg “Damn!!”, það er góð bók !