Í hirngadróttnssögu þá veit maður alltaf hvað klukkan slær. Í hringadróttssögu eru tvö takmörk í bókinni og 98% af sögupersónum ætla til Minas trith en aðeins tveir ætla til Mordor. Þó að hringadróttinssaga sé erfið og ekki fyrir alla þá tók Tolkien sér góðan tíma til að skrifa hana. T.d. hlustaði hann á íslensku þjónustustúlkuna segja sonum hans íslenskar þjóðsögur. fyrstu tvær bækur pullmans eru allt í lagi en þegar það kemur að þriðju bókinni er allt í einu komnar 10 sögupersónur sem segja sögu sína á sinn hátt. Í hringadróttinssögu þá er hún sögð í 3.persónu en inn á milli kemur 1. persónufrásögn frá annað hvort Fróða, Aragorn, Gimla, Pípni eða kát. Gimli kemur bara einu sinni með 1. persónufrásögn, pípinn inn á milli. Kátur einu sinni eða tvisvar eða í svona einn kafla. Síðan er það Aragorn. Það er mikið fjallað um hann í loka bókinni en ég man ekki eftir því hvort hugsanir hans hafa komið á framfæri. FRóði er aftur á móti lykillinn af bókinni. Hann er potturinn og pannnan. Í myrkraþríleiknum þá byrjar gyllti áttavitinn á 1. persónu með Lýru og patalæmon. síðan koma einhverjir aðeins inn. í annarri bókinni kemur strákur inn og einhverjir líka. En í 3. bókinni þá er flakkað milli persónna sem ætla sér mismunandi takmörk. Einn er leigumorðingi. Annar er svikahrappur og sú þriðja er í heimsókn í öðrum heimi. Svo kemur eitthvað um Lýru, strákinn og heim hinna dauðu. Svo er eitthvað um foreldra hennar og einhvern lávarð og síðan er fjallað um einhverja stelpu frá nepal. Þannig er bókinn. Hún er út á suður. Það er enginn lykill í bókinni lengur né söguþráður. Það bara gerist eitthvað út og suður. Þetta var góð hugmynd hjá honum enn hann náði ekki að útfæra hana neitt að viti. í það minnsta ekki að klára hana. Og ekki segja að ég hef engann smekk né vit á bókum. Ég veit alveg hvað ég er að segja.

æi, bara. Það er meistaraverk.