Tjah, ég lýt nú ekki á það sem vandamál. Ég sagði bara að í spunaspili getur maður séð hvað siðferðið fer fyrir lítið þegar það eru engar afleiðingar.

En hvað er siðferði? Er það jöfnuður fram í fulla hnefana (sem kæmi í veg fyrir þróun) eða einfaldlega að koma í veg fyrir óþarfa sársauka? Hvað er það? Fyrir mér er það eitthvað sem kemur í staðin fyrir löngun í persónuframa.
Mitt siðferði er að koma í veg fyrir óþarfa sársauka (óþarfa sársauki er sársauki rétt fyrir dauða*) og að láta veika einstaklinga deyja á “réttum” forsendum. Með réttum forsendum á ég við þegar einhverjum mistekst í sviðum mannsins sem gott væri að efla. Að mínu mati (og athugaðu siðferði byggir alfarið á mati) ættu það að vera á sviðum greindar, samskipta og heiðarleika. Ef þetta væri allra siðferði (sem það verður aldrei, nema kannski að lokum EF þetta er “besta” siðferðið) myndi maðurinn þróast í beinustu átt að hágreindri veru sem vegna samskipta getur unnið eins og ein en vegna greindar og heiðarleika virðir einstaklingin. Heiðarleikinn hjálpar einnig við skýrleika þróunarinnar, þess vegna finnst mér gott að “rækta” hann þótt hann minnki líkurnar á að þróunin takist (að veran lifi af).
Hugsaðu þér ef að fólk væri heiðarlegt, pólitíkusar myndu ekki ljúga og þá gætu kjósendur vitað hverjir væru ósjálfselskastir og myndi þá kjósa þá. Ég held að það gæti komið í veg fyrir margt af þessu siðleysi sem þú nefndir. Heiðarleiki gerir hlutina skýra og dómgreind mögulega, verst þó hvað óheiðarleg vera hefur fram yfir heiðarlega veru að minnsta kosti miðað við einstaklingin. Tökum heiðarlegt samfélag miðað við óheiðarlegt samfélag, heiðarlega samfélagið væri klárlega mun afkastameira, þar sem dómgreind(rökhugsun) gæti unnið á réttum forsendum í því samfélagi. Bara alveg eins og rökhugsun vinnur best hjá einstaklingnum þegar hún er á sem réttustum forsendum.
En afhverju ætti mitt siðferði að koma í staðin fyrir löngun í persónuframa? Einfaldlega því það er hentugast að það geri það, löngun í persónuframa leiðir óhjákvæmilega til óheiðarleika einstaklingsins. Reyndar leiðir löngun í frama á sérhverju sviði til óheiðarleika, nema auðvitað á því sviði að útrýma óheiðarleika, því takmarkið fjarlægist þegar maður gerir óheiðarleika sjálfur.
Svo er annar og stór kostur við að kasta persónuframa fyrir róða, maðurinn verður loksins eitthvað meira en hvert annað dýr sem berst fyrir genum sínum. Siðferðið verður börnin manns, maður hættir að berjast fyrir því að láta heiminn stjórnast af genum sínum (eins og maður hlýtur að gera sem dýr) heldur berst maður fyrir betri heimi. Í stað þess að takmarkið sé að gen manns stjórni heiminum er takmarkið að uppskera sjálfur ævarandi þakklæti komandi kynslóða sem myndu lifa í þeim velfúnkerandi og ógeðslausa heimi sem heiðarlegur og vitur heimur væri.