Ég var svona að pæla, hvað er þetta með þetta markmið að eiga kærasta/u eins og það sé bara skylda að vera í sambandi nú til dags, maður er að heyra þetta frá stelpum á manns aldri, þær sækjast eftir sambandi og ekkert meira um það að ræða. Síðast þegar ég vissi þá kynnist maður einhverjum skemmtilegum og aðlaðandi og “þá” kannski sækist maður eftir frekari sambandi með þessum aðila. Og fær þá þrá sem er ekki fölsk eins og hin, bara lífsnauðsyn að vera í sambandi :/ Mér finnst allavegana að...

Jæja þá er maður komin eitthvað af stað í þessum blessuðu bókum. Og verð ég nú að segja að þessi bók sé alveg að skera sig úr “öllum” fyrstu fimm. Dauðasyndin byrjar með því að Cecelie er á leið til Kaupmannarhafnar eftir heimsókn hjá fjölskyldunni sinni. Þar hittur hún vin sinn aftur, Alexander Paladin sem er í vanda staddur yfir öfugðhneigð sinni. Hún sjálf er ófrísk eftir prest sem hún elskaði ekki. Þannig hjálpar hún Alexander vini sínum að komast frá dauðadómi með því að giftast honum....

Já það sem ég var að spégúlera í var það hvernig þið kjósið best að hafa náttföt ykkar, það er nefninlega svo misjafnt hjá fólki hvernig það hefur það, þeas ef það sefur í einhverjum náttfötum :) Sumir sofa bara í einhverjum bol eða stuttbuxum.. eða bara einhver ákveðin náttföt í stíl. Og svo eru það auðvitað náttkjólarnir. Sjálf vil ég hafa þetta frekar óáðkveðið, fremur svona frjálslegt. Koflóttar grænar náttbuxur eru t.d. mínar uppáhalds, svo er það bara misfjant í hvernig bol ég sef í....

Þegar maður pælir í stærð,brennslu og þyngd þá getur maður sagt að þetta sé eitthvað sem er alveg rosalega ólíkt eftir fólki. Kona sem er t.d. ótrúlega löng og frekar mjó samsvarar sér ekkert ægilega vel, en miðlungshæðarkona sem heldur sér í passlegri þyngd er nottla bara í góðum málum. Þetta segir sér auðvitað bara sjáft, en maður er svo oft að heyra úr ýmsum áttum frá stelpum hve fallegt það er að vera svona á mörkum anorexiu? Talandi um að það sé eitthvað sem maður vill vera nú til dags....

Ég hef verið að lesa bækur eftir Jane Austen ýmist á ensku og íslensku, ef ég er svo heppin að finna þær á íslensku. En málið er bara að það er varla hægt að lesa þær á ensku. Sem er ekki skrítið vegna þess að enskan í þeim bókum getur verið og er mjög erfið, að mínu mati. Þess vegna hef ég verið að lesa Hroka og hleypidóma svona sirka 4 sinnum, hún er sú eina sem ég hef í rauninni fundið á íslensku. Mér finnst þetta alveg yndislegur höfundur og alltaf gaman að sjá kvikmyndir eftir bókunum,...