Hann skellti hurðinni og eftir sat ég með tárin í augunum. Ég fann þau koma rólega, eitt af öðru en fljótlega myndaðist stórfljót sem ég réði engan veginn við. Ég leyfði þeim bara að flæða. Það er ekki eins og það myndi breyta neinu ef að ég myndi reyna að koma í veg fyrir að þau rynnu niður á kinnar mínar og síðan á koddann sem ég hélt á í fangi mínu. Það myndi ekkert verða betra, ég bara vissi það. Hann hafði rokið út í reiði sinni því ég sagðist ekki geta elskað hann á þann hátt og hann...