Á Ströndinni Rauðir geislar hnígandi sólar falla á tárvota ásjónu mína þar sem ég stend í fjöruborðinu og hlíði á nið sjávarins. Ég horfi á öldurnar rísa og hníga, bera við gullroðin ský um stund og hverfa síðan, skella hljóðlega á sandinum. Rakur sandurinn glitrar sem stjörnumergð vetrarbrautarinnar. Hvítir máfar svífa yfir ströndinni hluti af órjúfandi heild hins jarðneska heims -hluti af okkur báðum- Stjörnurnar geisla frá sér tilfinningalausri hlýju en í hjarta mér ólgar rauður eldur ástarinna

Til Vinkonu Sólstafir í augum þér. Ljós í myrkum heimi þá er ég lít þig. Hin fegurstu hljóð eru rómur þinn, hið mýksta er snerting þín. Blíð er ásjóna þín og björt öll tilveran þá er þú ert hjá mér. Kom og ver, kom og sjá hvar flykkjast til, falla þér að fótum, ástsjúkir þér til dýrðar.