Hrímhvítum augum leit veturinn heiðlöndin breið
og horfði eftir deginum rökkvaða sem var að ljúka.
Úr fjarskanum komum við akandi fámál og leið
eins og fuglar í búri sem eiga sér draum um að strjúka.

Við stöðvuðum bílinn og settumst þar niður um stund,
á steininn sem þegjandi hugsar um allt þetta liðna.
Þó kalt sé í veðri og kvöldið sé mætt á vorn fund,
er kossinn svo heitur að ísmolar hjarta míns þiðna.
Lífið er aðeins vegur sem leiðir til dauða.