Myrkrið, hið eilífa myrkur
leggst um mig eins og þokar yfir borg
ég sit einn
svo aleinn
og tár hrynja niður
og skella á kaldri jörðinni.
Ég hafði eitt sinn svo margt að gefa
en núna er ég tómið
Ég var einn af ykkur
en ekki lengur
Eitt sinn lék sólin við andlit mitt
kitlaði mig
en núna aðeins myrkur
lokaður frá sólarljósinu
ég er Dagurinn
Umvafinn eilífri nótt