Heyr heyr!
Alveg sammála, sérstaklega þar sem ljóð geta verið mjög persónuleg. Fólk getur ekki bara sagt hvað sem er.

ég er sammála! ég þoli ekki þegar fólk rakkar aðra niður í skítinn fyrir að gera hlutina ekki nákvæmlega eins og það hefði gert það sjálft, eins og það átti sig ekki á því að það geti sært annað fólk með orðum! æi, kjánaskapur alltaf hreint!

en ég er ekki að segja að það eigi alltaf að posta “æðislegt” eða “mjög gott” því að gagnrýni getur verið af hinu góða, ef hún er í réttum búningi! :)

Hjartanlega sammála. ‘Gagnrýni’ örfárra nýrra aðila hér á ljóð er vægast sagt einna líkust kjánalegri niðurrifsstarfssemi. Eins konar Vandalismi sem mér finnst svo ómerkileg að hún er ekki einu sinni marktæk.

ef ég væri enþá admin hérna þá mundi ég eyða ósmekklegum svörum auk þess að vara fólk við sem skrifar þau

Mér finnst gagnrýnin um táknin og myndmálið mjög réttmæt. Það er lítill vandi að koma með tákn og myndmál. En er það að grípa bara eitthvert tákn nóg? Gagnrýnin mín á myndmálið hefur verið til að benda einmitt á þann punkt - það eru ekkert allar líkingar sem ganga upp, og sömuleiðis eru þær misgóðar. Og eins og eðli líkinga er, þá er ekkert nákvæmlega eins og hluturinn sem verið er að líkja við, nema hluturinn sjálfur.

Skemmtileg slóð í þessu samhengi er:
http://www.topfive.com/arcs/t5090899.shtml

Ég hef ekki séð umræðuna um myndmál og tákn fara yfir strikið. Hún er beinskeytt og vekur upp eðlilegar spurningar.

Ég verð að viðurkenna að ég hló þegar ég sá athugasemdina um æðina og fávitann. En vissulega var það harkalega mælt og skeytið í heild sinni tók óþarflega djúpt í árinni. Óþarfi var að koma með svona athugasemd um höfundinn þrátt fyrir hið hroðalega málfar sem í ljóðinu var.

Í þessari athugasemd les ég þreytu á þessu endalausu leirhnoði sem birtist á ensku hér. Fólk heldur sig geta samið á ensku en leggur ekki einu sinni metnað sinn í að nota a.m.k. orðabók til að stafsetningin sé nú einu sinni í lagi, svo maður tali nú ekki um málfræðina eða ljóðið sjálft.

“Skorti hlýju og var álíka djúpt og undirskál.”: Er núna bannað að vera með líkingar? Ég sé ekkert að þessu, hér er verið að gagnrýna ljóðið en ekki höfundinn. Og súpudiskur er nú dýpri en salatdiskur, þannig að verra hefði það getað verið.

Við skulum ekki halda að gagnrýnendur hafi heldur alltaf rétt fyrir sér. Og sé hún ekki réttmæt þá ættu höfundur og aðrir ekki erfitt með að hrekja hana.

Svo er spurningin hvort skipta eigi þessu svæði upp í tvö? Hafa eitt fyrir þá sem taka ljóðlistina alvarlegar og eru óhræddir við gagnrýni, í viðleitni sinni við að fullkomna sköpunarhæfileika sína í þessu listformi.

bestu kveðjur,
Laurent/Keats

það hlýtur að vera hægt að gagnrýna ljóð án dónaskaps og særinda. Gott hjá þér Gribba að koma með þessa umræðu.:)
kveðja nóny

Það sem að mér finnst sorglegast við þetta allt saman er það að þeir sem standa í neikvæðri og niðurrifskenndri gagnrýni, t.d. á myndmál og fleira, og þykjast vera að taka sig alvarlega eru alls ekki þeir sem að hafa best vald á myndmáli sjálfir. Raunar finnst mér þeir sem gagrýna mest gegnumsneitt ekki vera bestu skáldin hér eða yfir höfuð góð skáld. Ef ég á að geta tekið gagnrýni á ljóðin mín vil ég hafa séð að viðkomandi gagnrýnandi geti eitthvað sjálfur. Að öðrum kosti tek ég ekki mikið mark á gagnrýninni.

Ég hef nú ekkert verið alltof aktívur undanfarið, en ætla samt að blanda mér í þessar umræður. Ég tek það fram að hér ætla ég að viðra skoðanir mínar og móðgi ég einhvern, þá er það svo sem ekki ætlun mín, en biðst samt ekki afsökunnar. Það eiga allir rétt á sínum skoðunum og því að koma þeim á framfæri.

Til að byrja með nefnir Gribba réttilega að oft megi orðalag í rýnum vera tillitsamara. Rýnir þar sem hreinlega er vegið að höfundum, gáfnafari þeirra og slíku eru óþarfar og ekki til neins gagns. Hins vegar er jafn mikið af ‘frábært, æðislegt, besta ljóðið sem ég hef lesið á huga.is’ rýnum og eru þær alveg jafn gagnslausar og fyrir vikið alveg jafn óþarfar. Hver hefur gott af því að vera traðkaður í skítinn? Hver hefur gott af því að vera hafinn upp í sjöunda himinn, aftur og aftur? Svarið er hið sama í báðum tilfellum.

Það verður að segjast eins og er; og haldið ykkur fast; að 90% þeirra ljóða sem hér birtast (þar með talin mín eigin) eru EKKI birtingarhæf. Ég tel mig geta fullyrt það, ef þessi slembiúrtak af ljóðum yrði tekið og farið með til útgefanda, þá myndi hann einfaldlega hlæja sig máttlausan. Ég er ekki að segja þetta til að draga úr neinum, langt í frá. En er ekki skynsamlegra að við horfumst í augu við sannleikann?

Ástæðan fyrir þessu er einföld: Ekki er lögð nægileg vinna í ljóðin. Þeir sem lesa ljóð að staðaldri koma strax auga á þetta. Þetta sést best á illa grunduðu myndmáli, stafsetningar-/málvillum, samhengisleysi og bragvillum. Er það furða þá að á þetta sé bent? Er það ekki eindregin vilji þeirra skálda sem hér pósta að verða betri? Eða er þetta stuðningshringur, svona rétt eins og AA? Ég held að áður en lengra sé haldið með umræðuna þurfa notendur þessa svæðis að skilgreina hvað það er sem þeir vilja fá út úr því.

Ljóð eru mörg hver mjög persónuleg. Gallinn hins vegar við slík ljóð að þau eru oft leiðinleg og innhverf. Endalaust raus um þunglyndi og hve heimurinn er ‘á móti mér’ er bara ekki skemmtilegt til lengdar að lesa. Ég furða mig ekkert á því þegar rýnar sjá 15 slíka ljóðið á einni viku og það fari í taugarnar á þeim.

Það er algengur misskilningur að halda að ljóð séu einskonar tilfinningadagbók. Það er rangt. Ljóð er listform. List er notuð til að túlka og miðla hugarefnum, tilfinningum og skoðunum. Fyrir vikið mætti túlka ljóð sem einskonar miðil fyrir tilfinningar. En hversu vel nýtist sá miðill ef að höfundur segir: ‘Mér líður illa af því að ég er alltaf að gráta’. Hversu mikið skilur þetta eftir hjá lesandanum? Er verið að miðla tilfinningu eða segja frá henni?

Það að miðla er annað en að segja frá. Miðlunin, tilfinningamiðlun, felst í því að láta lesandanum líða eins og maður vill að honum líði. Ef að maður sækist eftir því að láta lesandanum líða ‘jafn illa og manni sjálfum’, þá er hæpið að það náist með því að segja honum frá því.

Til þess að ná þessum áhrifum fram þarf skáldið að leggja höfuðið í bleyti. Það þýðir ekki að hripa niður á blað nokkur tár og svarta myrkur, heldur þarf að hugsa, nýta miðilinn á skapandi hátt. Og það er einmitt gallinn við flest ljóðanna hér. Þau eru EKKI að nýta sér þau tækifæri sem felast í ljóðinu.

Hvers vegna ekki? Ég hef oft spurt mig að þessu, sérstaklega undanfarið. Sjálfur er ég að vinna að handritum, bæði á ljóðum og smásögum, og hef komist að því að ég sjálfur er ekki að nýta mér allt það svigrúm sem þessir miðlar bjóða upp á. Af hverju? Ég er að flýta mér, ég hef tölvuna og hún hraðar öllu vinnuferli um helming. Fyrir vikið ætti ég að hafa meiri tíma til að fletta í orðabókum, fara yfir málfar osfrv., en ég eri þa ekki. Skrifa frekar bara meira, yrki eitt ljóð í viðbót. Og ég held að ég sé ekkert einn um þetta. Miðað við þau ljóð sem ég hef séð birtast hér í sumar, þá er verið að vinna þau vel flest á meiri hraða en þörf er á.

Höfundar og skáld, lítið í eigin barm og spyrjið frekar: Hvað get ég gert til að bæta ljóðin/smásögurnar/örsögurnar/vísurnar/skáldsögurnar mínar? Hvar get ég bætt mig?

Ekki horfa á rýnana og segja: En hvað þau eru neikvæð. Af hverju eru þau að nöldra yfir myndmálinu? Ná þau ekki pointinu?

Höfundar og skáld, sýnið rýnum ykkar þolinmæði, ekki krefjast þess gagnstæða. Það er fljótlegra að fara til fjallsins, heldur en að bíða þess að fjallið komi til ykkar.

MBK,
Tma

Af hverju er ykkur ekki skítsama þótt öðrum finnist ljóðið ykkar lélegt? Þegar ég fór fyrst inn á þennan link um daginn sá ég ekki önnur svör en

,,Vá, en æðislega æðislegt ljóð!“

,,Flott ljóð maður!”

Svo þegar fólk hefur greinilega ekki skilið ljóðin segir það alltaf

,,´Ljóðið er rosalega djúpt, gerðu meira af þessu.“

Til dæmis koma svona 3 ljóð á dag hingað sem heita ,,Veturinn”, ,,Sumarið“ og ,,Þögnin” og svörin eru alltaf eins.

,,Vá, ég vildi að ég gæti skrifað svona gáfulegt ljóð, þetta er það besta sem ég hef séð eftir þig hingað til.“

Þið ættuð að þakka fyrir þegar fólk segir hreinskilið skoðun sína á ljóðinu ykkar, en sleikir ykkur ekki upp til að þykjast gáfað.

Reyndar er full djúpt í árinni tekið þegar höfundar eru ávarpaðir ,,fávitar”. Það á að einbeita sér að efninu en ekki leggja til höfundar.

Þetta var líka bara e-r svona veröld þar sem 10 manns skiptust á að senda inn ljóð og hrósa hvort öðru.

Alveg eins Eddu-verðlaunin, fólk hrósar verkum annarra og fær hrós til baka.

Þetta var líka bara e-r svona veröld þar sem 10 manns skiptust á að senda inn ljóð og hrósa hvort öðru.

Alveg eins Eddu-verðlaunin, fólk hrósar verkum annarra og fær hrós til baka.

Er aðeins að svara upphaflega skeytinu, las ekki umræðuna á eftir vel svo vel getur verið að eitthvað af þessu hafi komið fram áður.

Ef að ljóðin ykkar eru svona persónuleg, ritið þau á blað og setjið inn í skáp.
Reynið ekki að fá annað fólk til að æla upp úr sér tilgerðarlegu hrósi, sem það einungis selur upp í þeim tilgangi að fá eitthvað af því tilbaka.

Ef þið setjið þau hér, búið ykkur undir gagnrýni og TAKIÐ LEIÐSÖGN. Þið vitið ekki allt best sjálf.

Orð einsog fáviti eru greinilega sögð í einhverjum tilgangi, þó sterk séu, hugleiðið hvaða tilgangi.

Takk.

Ég held nú bara að þessi grein þín sé ansi misheppnuð, hentar eflaust þeim aðilum sem kunna ekki að meta réttmæta gagnrýni á verk sín.

Skiptir það máli á þessum vef hvort ég sé 30 ára menntaður íslenskufræðingur eða 14 ára innhverfur þunglyndissjúklingur sem er að reyna að tjá mig í gengum ljóðin? Hef ég ekki alveg jafnan rétt og allir aðrir til að birta ljóðin mín, sama hvort að einhverjir bókaútgefandi hafi áhuga að þeim eða ekki?
Einhversstaðar las ég gagrýni þar sem einhverjir komu með ljóð sem að þeirra mati var betra en það ljóð sem þeir voru að gagnrýna, er það gagnrýni!?
Keppni um hæfileika og gáfur er frekar hægt að kalla þetta. Algjörlega óþarfi fyrir gagnrýnandann að vera með yfirgang og hroka.
Af hverju ekki að leyfa þeim sem setja ljóðin sín inn á huga að gera það, sama á hvaða aldri eða þroskastigi þeir eru? Við erum öll svo misjöfn og okkur líkar hlutirnir misjafnlega mikið/lítið.