Rafeindirnar eru á braut umhverfis kjarna frumeindarinnar, og við að hristast til þar gefa þær frá sér ljóseindir. Ef þú ert með eina frumeind staka sérðu af og til skjótast ljóseindir frá henni, en ef þú myndir reyna að varpa ljósi á þær myndi það að mestu leiti bara skjótast í gegnum hana (og ef réttur litur ljóss hittir á réttan stað myndi það hrista til rafeind).

Tíminn er svo allt annað mál, og erfitt að henda reiður á honum. Hann hefur ekki massa, bara hlutir hafa massa, tíminn er frekar eitthvað sem lýsir því hvernig samskipti hluta hegða sér.

Þú getur bara raðað upp atburðum eftir því hvort þeir gerðust á undan eða á eftir einhverjum öðrum. Eina leiðin til að geyma slíka röðun er í einhverri efnismynd, og sú efnismynd hefur aðeins staðfestanlega tilvist í nútímanum. Hún er líka ekki fullkomlega áreiðanleg, því eins og við vitum gæti Guð hafa búið til heiminn með öllum slíkum uppröðunarskrám rétt í þessu. Dæmi um kerfisbundið óáreiðanlega skrá er heilinn, sem er arfaslakt skrásetningartæki. Að búa til sérstakan tímaás skautar yfir þá staðreynd að flestir punktar á honum samsvara ekki neinum atburði, og eru því ekki mælanlegir á neinn hátt - eru sumsé frekar gagnslausir. Engu að síður er tímaásinn ágætis einföldun, eins og eðlisfræði í heild sinni.