Litli andarunginn.

Haffa var labbandi niður götuna, þegar erkióvinur hennar, Lena, birtist fyrir hornið. “Þegiðu t*kin þín!” öskraði Lena, og henti ljósaperunni niður úr loftinu.
Eldspítan logaði glatt er sígarettan var kveikt. “Þetta mun vera erfiður tími fyrir okkur öll”, mælti vitkinn þegar sígarettan var hálfnuð. Hrokkinhærðu guttarnir hristu hausinn álútir í bragði og kveiktu rólegir í sígarettum, en þá kom stórt tré og stappaði þá niður í blóðug slef og öskraði “SÍGARETTUR DREPA!!!!”
Haffa ætlaði að kveikja sér í rettu en þá kom erkióvinur hennar, Lena, og tróð ljósaperu uppí eyrað á henni. “HAFÐU ÞETTA T*KIN ÞÍN, REYKINGAR DREPA LÍKA FÓLKIÐ Í KRINGUM ÞIG!!!”, öskraði Lena og hljóp síðan í burtu og hentist fram af kletti, og aldrei sást til hennar aftur.
Tóti hljóp á eftir henni með lyklaborðið og kallaði “NEEEEEIIIIIIII” og barði frá sér ósýnilegu flugurnar með þvinguðu og erfiðu lyklaborðinu, og að lokum fór hann á geðrannsóknarstofu þar sem hann hitti konu drauma sinna, sem var persónugervingur Maríu Mey og hélt því statt fram að hún ætti eftir að fæða Jesús og þyrfti barað verða ófrísk. Tóti hjálpaði henni með lyklaborðið við hönd.
Að lokum sat einsamli grái stóllinn í herberginu, aleinn af dauðlegum verum og lifandi örverum, og hugsaði um endalok sín í ró og næði….

En NEI. Hugsið um litla andarungann. Hann mælti góð orð, s.s. “já, ég vil brauð” og “nei, ég sakna mömmu minnar” og “ha? ég? andarungi? neiiiii…”
En hann var ekki brjálaður, hann var alveg jafngeðheilsusamlegur og þú og ég, þetta var allt spurning um breytum á uppferli lífsreynslu hanns og varð til þess að in the end þá drapst hann fallegur svanur en ekki geðveik önd. og þá sagði öndin við andarunga sína "vér höfum gert illt. ekki gjöra sömu mistök og deyða andarunga fyrr en vér erum vissir í ossar sök.

Ekki reykja.