ég skil þig svona nokkurnvegin og ég held þetta sé alveg eðlilegt. Ég veit allavega að ég væri alveg eins og þú ef ég væri í þessum sporum
Þó svo það komi málinu kanski ekkert við.. þá langar mig rosalega í nýjan bíl.. en ég tími ekki að selja minn gamla vegna þess að það er of mikið af minningum í honum

Ég held samt að þú hefðir gott af því að selja húsið.. því þetta eru kanski ekki endilega minningar sem mar vill muna að hluta til..

´æ ég steypa of mikið..

Þú ert á svolítið vondum stað, mitt á milli þess að takast á við missinn með því að horfa á hann, og að losa þig frá missinum með því að flýja hann. Ef þú skilur hvað ég meina. Þú verður að velta þér svolíðið uppúr missinum til að komast yfir missinn og þú verður að losna við missinn með því að komast frá honum. Eða þannig.

Að sjálfsögðu verðurðu að taka þá leið sem er skynsamlegust hverju sinni, þó að hún sé ekki alltaf þægilegust. Eins og að flytja úr íbúðinni afþví að þú veldur henni ekki sjálfur og þú losnar um leið úr kringumstæðum sem minna þig bara á þína fyrrverandi.

Ég held að þú verðir að hætta að velta þér uppúr því sem er búið og gert. Reyndu að líta framm á vegin, hvað er í framtíðinni hjá þér? Ekki hugsa um hvað er í fortíðinni hjá henni.

Farðu til útlanda með vini, farðu að æfa nýja íþrótt, farðu að spila bingó. Bara gerðu eitthvað nýtt og spennandi. :)

hm sko ef þú selur húsið, gerðu það aðallega þá út frá fjárhagslegu sjónarmiði … þar sem þú getur ekki ákveðið hvort þú eigir að selja það upp á að þið bjugguð í því, klipptu þann part bara út úr jöfnunni & spugleraðu það út frá því hvort þú þurfir að selja eða ekki, fattaru hvað ég meina?

þá er ákvörðunin … auðveldari kannski?

og: var hún til sem þú elskaðir? veitakki, en ég veit að ef þú ert að klikkast þá klikkaðist ég líka ;) … ég kannast SVO við þessa hugsun … ég sat eitt sinnog var að skoða mynd af minni fyrrverandi einusinni og allt í einu hvolfdist yfir mig mjög undarleg óraunveruleikatilfinning - vissi ekki alveg hvaða andlit þetta var sem ég var að horfa á …

Ég held í alvöru að það sé það besta sem þú getur gert í stöðunni að losa þig við húsið, fá þér nýja íbúð. Ágætis byrjun bara!

Tvær góðar ástæður:

Annars vegar: Þú losar þig við fjárhagsáhyggjurnar. Einni áhyggju færra, allt í áttina…

Hins vegar: Þú átt auðveldara með að halda áfram… Það er alveg hell að búa á stað fullum af minningum og stór hluti af því sem þú þarft að gera núna er að skófla út draslinu sem hún skildi eftir í hausnum á þér. Þú ert alveg að losa þig við heilmikið með þessu skrefi! Kominn áleiðis..

Auk þess: Þegar þú ert búinn að vinna úr þínum málum og tilbúinn í samband aftur, myndiru þá meika það að vera með nýrri manneskju innanum minningarnar um hina sem eru límdar útum allt í húsinu þínu?

Því það virðist einhvernveginn vera að í minningunni sé allt miklu fallegra, sólskin þegar það var í raun rigning og sumar allan ársins hring. Þú og hún hið fullkomna par, engir erfiðleikar ekki neitt… Og það er engin manneskja að fara að standast samanburð við minningu úr gulli!

Það sem þú ert að öllum líkindum að gera þessa dagana er að baða þig uppúr myndunum úr þórsmörk og spáni '98 öllu því góða skemmtilega fallega… En þannig virkar lífið bara ekki og það voru líka blautir sokkar í febrúar og kaldir puttar í október - maður flýtir sér bara að gleyma þannig hlutum.

Það að þú viljir halda húsinu er auðvitað ómeðvitað þín leið til að halda í hana. En einsog þú segir var húsið hugsað með ykkur tvö í huga en ekki þig einan. Held þú ættir að halda þig við þá leikreglu.

Auðvitað vill maður halda í manneskju sem maður elskar en maður verður að átta sig á því að á einhverjum tímapunkti þarf maður að sleppa takinu, halda áfram! Og hætta að fókusera á hvað hún eldaði góðan kjúkling og notaði gott ilmvatn, reyndu að vera raunsær, hugsaðu um það sem hún gerði þér, ekki gera hana að neinni glansmynd.

“Þeim var eg verst er eg unni mest” - meira til í því en þú heldur! Ef þú hugsar afturábak í tímann þá veistu vel að hún elskaði þig, en tímarnir breytast og mennirnir með. Nú er komið að þér.

Til að ást geti þrifist þarf tvo til og traust milli beggja. Ást getur dofnað. Hvað gerist þegar par hættir saman og annar aðilinn er enn yfir sig ástfanginn , ástin dofnar með tímanum, stundum drepst hún á staðnum og stundum tekur það nokkur ár, stundum verður hún að væntumþykju, vorkunn, sorg eða einhverju öðri. Hún fer á endanum.

Minningar eru aldrei falsaðar eða tálsýn, þær eru hluti af fortíð og eitthvað sem hefur gerst.

Stundum er erfitt að sleppa, en fyrr eða síðar verður maður að sleppa og halda lífinu áfram.

Þó manni þykir væntum einhvern/einhverja þá getur maður samt þurft að gera hluti sem maður vill ekki og særa þann sem mann þykir væntum. Maður á jú alltaf að vera samkvæmur sjálfum sér, öðrvísi getur maður ekki lifað í sátt við sjálfan sig.
Ýmundaðu þér ef að hún hefði haldið áfram með þér og lifað lífinu með þér þá hefði hún kannski verið óhamingjusöm alla sína ævi. Ég efast um að þú hefðir viljað hana óhamingjusama alla ævi bara til að gera þig hamingjusaman.

Í jákvæðu er neikvætt. Í neikvæðu er jákvætt. Það er alltaf önnur hlið á peningnum, hvernig sem hann snýr.

Spurninginn er bara að snúa neikvæða peningnum við og sjá það jákvæða.

Reyndu bara að finna jákvæðuhliðarnar á málinu ;)