ég hef.. eða var.. síðan ég var lítil alltaf rosalega hlédræg og þorði varla að segja einn einasta hlut við fólk (sem ég geri reyndar ennþá), sérstaklega við fólk sem kom illa fram við mig. en svo einhverneginn fór mér bara að vera einhverneginn alveg sama um fólk og þeirra tilfinningar og hugsaði bara um mínar.. og það virkaði. og hef það eiginlega miklu betur núna. en já, ef þú ert ekki að biðja um um ráð eða neitt þannig bara um útrás þá skil ég þig frekar vel og jú, þetta er bögg.