Scream er ein áhugaverðasta og jafnframt skemmtilegasta hryllingsmynd sem lengi hefur verið gerð og sýnir glögglega þá möguleika sem búa í hrollvekjunni. Craven tekur upp þráðinn frá New Nightmare, lokainnlegginu til Nightmare on Elmstreet seríunnar, sem hann átti upphafði af, og gengur hér enn lengra í að leika sér með sjálfsmeðvitund hrollvekjunnar. Sagan er kunnugleg, samansett úr fléttum fjölda vel þekktra mynda svo sem Halloween, Friday the 13th og When a Stranger Calls auk Nightmare on Elmstreet sjálfar. Myndin segir frá ungri stúlku í smábæ sem er ofsótt af sálsjúkum morðingja. Milli þess sem hann hrellir stúlkuna slægir hann önnur fórnarlömb líkt og formið krefst. En Craven býður ekki upp á einfalda paródíu á gamalkunnugar brellur. Hann sýnir hve mikla þekkingu hann hefur á hrollvekjunni og hve næmur hann er á hana, því að honum tekst að skapa úr þessum kunnuglegu formúlum hressandi og hrellandi mynd. Formúlan er markvisst notuð í uppbyggingu myndarinnar, auk þess sem hún er beinlínis gerð að sjálfu viðfangsefninu, eins og kemur greinilega fram í þekkingu persónanna á henni. Þau ræða stöðugt formúluna, sín á milli og við morðingjana, um leið og þau fylla upp í hana og fylgja henni. Þannig myndast tvö svið: Persónur myndarinnar rekja formúluna fyrir áhorfendur og sýna þannig meðvitund leikstjóra/handritshöfundar um formið. Auk þess sjá áhorfendurnir persónur myndarinnar sem hluta af hrollvekjuforminu, sem þátttakendur í formúluleiknum.

Þessi stöðuga umfjöllun ætti að drepa niður spennuna en eykur þess í stað á hana, þar sem áhorfandinn veit ekki hvort og hvenær formúlan verður uppfyllt og hvenær hún verður brotin upp. Þessi spenna býður einnig upp á aukið samspil húmors og hryllings og eykur á spennu fremur en hitt. Þetta kemur best fram í há-póstmódernískum seinni hluta myndarinnar þar sem unglingarnir koma saman til að horfa á Halloween, með aðstoð aðalnördsins sem samviskusamlega rekur formúlu unglingahrollvekjunnar, útskýrir hvað má og hvað má ekki. Um leið eru morðingjarnir að útfæra formúluna og uppfylla kröfur hennar í öðrum herbergjum hússins. Þriðja sviðinu er síðan bætt inn því að áhorfandinn sér þessa senu að hluta til gegnum myndavél sem fjölmiðlakona nokkur hafði komið fyrir í húsinu í von um frekari fregnir af morðunum. Þannig er myndin séð þrefalt; sem upprunalega formúlan í Halloween, sem fréttamynd og sem kvikmyndin Scream. Á þennan hátt er enn verið að undirstrika hina markvissu úrvinnslu á miðlinum og sögu hrollvekjunnar sem myndin gengur út á.

Þarna sést einnig hvernig Craven leikur sér með umræðuna um þátt fjölmiðla í ofbeldi. Hann hefur æsta fjölmiðlakonu í öðru aðalhlutverkanna og lætur morðingjana tvo vera fjölmiðlasjúka, en þeir líta á morðin sem einskonar uppkast að söguþræði í hryllingsmynd sem þeir rekja jafnóðum fyrir fórnarlömbunum. En líkt og í fromúluleiknum býður hann ekki upp á neinar einfaldar lausnir og hefur hvorki þörf fyrir að hreinsa sjálfan sig áburði né að skapa blóraböggla. Framhaldið Scream 2, var öllu síðra en þar birtist meðvitundin um formúluna í því að persónur myndarinnar ræða sérstaklega um gildi framhalda og eru ákaflega gagnrýnar á þau. En hvað sem gæði framhaldsins má segja er óhætt að segja að Scream skvetti nýju blói á kvikmyndagrein sem margir höfðu sjáð dauða. En svo tekin sé ákaflega klassísk líking, liggur hún aldrei kyrr í gröf sinni frekar en afturgöngur hennar og óvættir. Þessi nýja bylgja unglingahrollvekja tekur upp þráðinn frá því fyrir tveimur áratugum, en þá reið yfir fyrsta bylgja þeirra mynda sem Scream og aðrar henni líkar skemmta sér svo vel við að endurvekja.