Trú…
er einstaklingsbundin…
trúi ég, já, kannski eða kannski ekki, hvað er til að túa á, fáránlegar sögur eða hugmyndir sem fólk hefur sett fram sökum hræðslu.

að trú er ekki máttur heldur huggun, friða sjálfan sig að það sem gerðist hafi einhvern tilgang að það hafi ekki verið “af því bara”, því það væri of yfirþyrmandi.

Trú hefur lengi verið notuð sem afsökun fyrir ótrúlegustu hlutum, stríð sem dæmi, skoðið hversvegna þau hafa orðið og hvað er notað sem afsökun fyrir þeim.
kúgun fólksins, pintingar, hala inn peninga… o.s.frv.

Trú varð til að róa fólkið sem var hrætt við “af því bara” og “ekkert”.

í dag spyrjum við spurninga sem við getum ekki svarað en sættum okkur frekar við að kannski finn ég ekki svarið… þess vegna er trú orðin að engu í dag, því við þurfum ekki eins mikið á því að halda, þó við viljum gjarnan finna það.

svona sé ég þetta.
G