Auschwitz; þjóðsögur og staðreyndir

Það hefur nær hvert mannsbarn heyrt minnst á Auschwitz, útrýmingarbúðirnar þýsku þar sem sagan segir að mörgum föngum, flestir hverjir Gyðingar, var haldið föngum og síðar útrýmt, þá sérstaklega í hinum svokölluðu “gasklefum”. Auschwitz er víðfrægt af því að hafa verið hræðilegastu útrýmingarbúðir Nasista. Orðspor þessara fangabúða koma hins vegar ekki heim og saman viðstaðreyndirnar.

Menntamenn efast um Helförina

Þótt ótrúlegt megi virðast, eru sífellt fleiri og fleiri sagnfræðingar og verkfræðingar sem láta í ljósi rökstuddar efasemdir um hinar útbreyddu Auschwitz sögur. Þessir “endurskoðendur sögunnar” þræta þó ekki fyrir það að margir Gyðingar voru fluttir til búðanna, eða þá að margir þeirra hafi látist, þó sérstaklega úr flekkusótt og öðrum sjúkdómum. En hin öskrandi sönnunargögn sem þeir hafa komið fram með, sýna fram á að Auschwitz var ekki miðstöð fjölda-útrýminga, og að sagan um fjöldamorðin í gasklefunum sé ekkert annað en þjóðsaga.

Auschwitz búðirnar

Auschwitz var reist árið 1940, í því sem nú er mið-Pólland. Fjöldamargir Gyðingar voru fluttir þangað frá 1942 til miðs árs 1944.

Aðal búðirnar kölluðust Auschwitz I. Birkenau, eða Auschwitz II, sem sagan segir að hafi verið aðal útrýmingarbúðirnar, og Monowitz, eða Auschwitz III, var miðstöð stórrra iðnaðarframleiðslu, þar sem eldsneyti var unnið úr kolum. Þar að auki voru tugir smærri búða sem ætlaðar voru stríðsrekstri.

Fjórar milljónir fórnarlamba?

Í Nurnberg réttarhöldunum eftir stríð, ásökuðu Bandamenn Þjóðverja um að hafa myrt fjórar milljónir manna í Auschwitz. Þessi tala, sem Sóvíetmönnum datt í hug, var samþykkt ógagnrýnt í mörg ár. Hún birtist t.a.m. oft í dagblöðum og tímaritum Bandaríkjamanna, til dæmis (punktur 1)

Í dag finnst enginn virtur sagnfræðingur, ekki einu sinni þeir sem trúa yfir höfuð á Helfarar kenninguna, sem tekur mark á þessari tölu. Ísraelski Helfarar-fræðingurinn Yehuda Bauer sagði árið 1989 að nú væri loks kominn tími til að horfast í augu við að hin kunnuglega tala um fjórar milljónir fórnarlamba, væri þjóðsaga af ásetningi. Í júlí 1990 lýstu bæði Auschwitz safnið í Póllandi og hin Ísraelska Yad Vashem Helfarar Stofnun því yfir að samtals hefðu mögulega ein milljón manns látist þar (bæði Gyðingar og aðrir). Hvorug stofnunin vildi láta í ljósi hve margir af þeim hafi verið drepnir, eða þá hversu margir af þeim hafi mögulega látist í gasklefanum (punktur 2). Hinn virti Helfarar sagnfræðingur, Gerald Reitlinger, hefur áætlað að mögulega hafi 700,000 Gyðingar látist í Auschwitz. Nýlega áætlaði Helfararfræðingurinn Jean-Claude Pressac að 800,000 manns – þar af 630,000 Gyðingar – hafi látist í Auschwitz. Þó svo að jafnvel svo lágar tölur eigi ekki við rök að styðjast, sýna þær hins vegar að saga Auschwitz hefur breyst ótrúlega í gegnum árin (punktur 3).

Furðulegar sögur

Eitt sinn var því haldið fram, af mikilli alvöru, að í Auschwitz væru Gyðingar kerfisbundið teknir af lífi með raflosti. Bandarískir fjölmiðlar, sem höfðu sér til halds og trausts vitnisburð Sóvíétmanns úr hinum föllnu búðum, héldu því í febrúar 1945 að hinir kerfisföstu Þjóverjar hefðu drepið Gyðinga þar með “rafknúnu færibandi þar sem hundruðir manna gætu verið aflífaðir samtímis [og] svo fluttir í ofn. Þar voru þeir brenndir nær samstundis, er breytti líkamsleifunum í áburð sem notaður var á kálgarða í nágrenninu.” (punktur 4)

Svo í Nürnberg réttarhöldunum, hélt bandaríski saksóknarinn Robert Jackson því fram að Þjóðverjar hefðu notað “ný uppgvötað” tæki sem gæti á augnabliki “þurrkað út” 20,000 Gyðinga nærri Auschwitz “með þeim hætti að engar jarðneskar leifar urðu eftir.” (punktur 5) Enginn alvöru sagnfræðingur tekur nú mark á þessum stórýktu sögum.

‘Játning’ Höss

Eitt af lykilskjölum Helfararinnar er “játning” fyrrum stjórnanda Auschwitz, Rudolf Höss, 5. apríl 1946, sem var lagt fyrir af Bandarískum saksóknurum í aðalréttarhöldunum í Nürnberg. (punktur 6)

Þó svo að enn í dag sé litið á þetta skjal sem harða sönnun fyrir útrýmingunum í Auschwitz, er þetta í raun fals, þar sem “játningunni” var náð fram með pyntingum.

Mörgum árum eftir stríðið lýsti Bernand Clarke, yfirmaður í bresku hernjósnadeildinni, því hvernig hann og fimm aðrir breskir hermenn pyntuðu fyrrum stjórnandann til “játningar”. Höss lýsti sjálfur raunum sínum, í einkasamtali, í þessum orðum: “Vissulega, ég skrifaði undir yfirlýsingu þess að ég væri ábyrgur á morðum tveggja og hálfrar milljóna Gyðinga. Ég hefði þó þessvegna getað sagt að milljónirnar hefðu verið fimm. Það eru til ákveðnar aðferðir til að ná fram hvaða játningu sem er, hvort sem hún er sönn eða ekki.” (punktur 7)

Jafnvel þeir sagnfræðingar sem yfir höfuð trúa á Helfararkenninguna játa að mörg smáatriðin í “játningu” Höss eru einfaldlega ekki sönn. Fyrir það fyrsta heldur því enginn menntamaður lengur fram að neitt nálægt tvær og hálf til þrjár milljónir manna hafi látist í Auschwitz.

Í “játningu” Höss kemur ennfremur fram að þegar hafi verið byrjað að drepa Gyðinga með gasi sumarið 1941 í þremur öðrum búðum: Belzec, Treblinka og Wolzek. “Wolzek” búðirnar sem Höss mynntist á eru alger uppspuni. Engar slíkar búðir voru nokkru sinni til, og nafnið er ekki lengur dregið fram í bókum Helfararinnar. Einnig er vert að taka fram að sagan sem sögð er í dag, af þeim sem enn trúa á Helförina, er að aftökur Gyðinga með gasi hafi ekki byrjaði í Auschwitz, Treblinka eða Belzec fyrr en einhverntíman árið 1942.

Engar bókfærðar sannanir

Mörg þúsund þýsk leyniskjöl um Auschwitz voru gerð upptæk af Bandamönnum eftir stríðið. Ekki eitt einasta þeirra minnist á stefnu eða aðgerðir fjöldamorða. Reyndar kemur útrýmingarsagan engan vegin heim og saman við hin skjalfestu sönnunargögn.

Margir Gyðingar óvinnufærir

Til dæmis má nefna að því er oft haldið fram að allir þeir Gyðingar í Auschwitz er voru óvinnufærir hafi umsvifalaust verið drepnir. Þeir Gyðingar sem voru of gamlir, ungir, veikir eða slappir hafi verið sendir í gasklefa við komu í Auschwitz, og þeir er hægt var að þræla til dauða hafi verið haldið á lífi um stundarsakir.

En sannanir eru hinsvegar fyrir því að mjög há prósenta fönguðu Gyðinganna hafi verið óvinnufær, en þó ekki drepnir. Til dæmis má nefna að innanhúss fax Þjóðverja, dagsett 4. september 1943, frá æðsta yfirmanni vinnumáladeildarinnar innan höfuðstöðva SS um hagfræði og stjórnun (WVHA), segir að af 25,000 Gyðingaföngum í Auschwitz voru aðeins 3,581 vinnufærir, allir hinir, um 21,500 manns, eða 86% voru óvinnufærir. (punktur 8)

Þetta er einnig staðfest í leynilegu skjali, dagsett 5. apríl 1944, um “öryggisráðstafanir í Auschwitz” eftir Oswald Pohl, yfirmanni útrýmingarkerfis SS, til æðsta yfirmanns SS Heinrich Himmler. Pohl greinir frá því að það væri samtals 67,000 fangar í allri Auschwitz, þar af voru 18,000 á spítala eða vanfærir. Í Auschwitz II (Birkeneu), hinar svokölluðu aðal morðstöðvar, voru 36,000 fangar, aðallega konur, af þeim voru “um það bil 15,000” óvinnufærir.” (punktur 9)

Þessi tvö skjöl koma einfaldlega ekki heim og saman við útrýmingarsögurnar af Auschwitz.

Sönnunargögnin sýna að Auschwitz-Birkenau var aðallega notað sem búðir undir Gyðinga sem voru óvinnufærir, þar á meðal þeir veiku og gömlu, einnig þeir sem biðu eftir að vera sendir til annara búða. Þetta er viðhorf Dr. Arthur Butz, Northwestern University, sem segir að þetta útskýri einnig hið óvenjuháa dauðshlutfall í Auschwitz. (punktur 10)

Prófessor í sagnfræði við Princeton, Arno Mayer, sem er Gyðingur, viðurkennir í bók sinni um “hina endanlegu lausn” að fleiri Gyðingar hafi látist í Auschwitz af völdum flekkusóttar og öðrum “náttúrulegum” orsökum heldur en voru teknir af lífi. (punktur 11)

Anne Frank

Þekktasti fangi Auschwitz er sennilega Anne Frank, sem er þekkt um gjörvallan heim fyrir dagbækurnar frægu. En fáir vita að þúsundir Gyðinga, þar á meðal Anne og faðir hennar Otto Frank, “lifðu af” Auschwitz.

Hin 15 ára stúlka var flutt úr landi, ásamt föður sínum, frá Hollandi til Auschwitz í september 1944. Mörgum vikum síðar, vegna hættu frá nálægum Sóvíét hersveitum, var Anne flutt ásamt mörgum öðrum Gyðingum til Bergen-Belsen búðanna, þar sem hún lést úr flekkusótt í mars 1945.

Faðir hennar veiktist af flekkusótt í Auschwitz, og var fluttur í sjúkrahús búðanna til aðhlynningar. Hann var einn af þúsundum veikra og hræddra Gyðinga sem skildir voru eftir þegar Þjóðverjar yfirgáfu búðirnar í Janúar 1945, stuttu eftir það komu Sóvíétsmenn. Hann lést í Sviss árið 1980.

Ef stefna Þjóðverja hefði verið að drepa Anne Frank og föður hennar, hefðu þau aldrei lifað af Auschwitz. Örlög þeirra, þótt sorgleg hefðu verið, koma alls ekki saman við útrýmingarsögurnar.

Áróður Bandamanna

Sögur um aftökur með gasi í Auschwitz eru af stórum hluta byggðar á sögusögnum fyrrum Gyðingafanga, sem sáu í raun aldrei neinar sannanir um morðin. Sannfæring þeirra eru þó skiljanleg, því að sögusagnir um gasaftökur í Auschwitz voru víðdreyfðar.

Flugvélar Bandamanna dreyfðu mörgum tonnum af blöðum, á pólsku og þýsku, um Auschwitz og nærlyggjandi svæði, þar sem haldið var fram að fólk væri tekið af lífi með gasi þar. Sögurnar um gasaftökur í Auschwitz, sem var miklvægur þáttur í áróðursstríði Bandamanna, var einnig varpað um Evrópu gegnum útvarpsstöðvar Bandamanna. (punktur 12)

Vitnisburður eftirlifenda

Fyrrum fangar hafa staðfest að hafa aldrei séð neinar sannanir um morð í Auschwitz.

Austurrísk kona að nafni Maria Vanherwaarden, gaf vitnisburð um hennar reynslu í Héraðsdómi Toronto í mars 1988. Hún var fangi í Auschwitz-Birkenau árið 1942 fyrir að hafa átt í kynferðislegu sambandi við pólskan þræl. Í lestarferðinni til búðanna sagði Sígaunakona henni, og hinum farþegunum, að þau yrðu öll tekin af lífi með gasi í Auschwitz.

Við komuna var Mariu og hinum konunum skipað að afklæðast og fara inn í stórt, gluggalaust, steinsteypt herbergi til að baðast. Hinar dauðskelfdu konur voru vissar um að þeirra biði dauði, en í staðin fyrir gas, kom vatn úr sturtuhausunum.

Auschwitz voru engar sumarbúðir, sagði Maria. Hún varð vitni af mörgum dauðsföllum sjúkra fanga, aðallega sýktum af flekkusótt, og margir frömdu sjálfsmorð. En hún sá alls engar sannanir fyrir fjöldamorðum, gasaftökum eða neinum skipulögðum fjöldamorðum. (punktur 13)

Gyðingakona að nafni Marika Frank kom til Auschwitz-Birkenau frá Ungverjalandi í Júlí 1944, þegar 25,000 Gyðingar áttu að hafa verið aflífaðir með gasi og brenndir daglega. Hún bar einnig vitni um það, eftir stríð, að Vitnisburður eftirlifenda

Fyrrum fangar hafa staðfest að hafa aldrei séð neinar sannanir um morð í Auschwitz.

Austurrísk kona að nafni Maria Vanherwaarden, gaf vitnisburð um hennar reynslu í Héraðsdómi Toronto í mars 1988. Hún var fangi í Auschwitz-Birkenau árið 1942 fyrir að hafa átt í kynferðislegu sambandi við pólskan þræl. Í lestarferðinni til búðanna sagði Sígaunakona henni, og hinum farþegunum, að þau yrðu öll tekin af lífi með gasi í Auschwitz.

Við komuna var Mariu og hinum konunum skipað að afklæðast og fara inn í stórt, gluggalaust, steinsteypt herbergi til að baðast. Hinar dauðskelfdu konur voru vissar um að þeirra biði dauði, en í staðin fyrir gas, kom vatn úr sturtuhausunum.

Auschwitz voru engar sumarbúðir, sagði Maria. Hún varð vitni af mörgum dauðsföllum sjúkra fanga, aðallega sýktum af flekkusótt, og margir frömdu sjálfsmorð. En hún sá alls engar sannanir fyrir fjöldamorðum, gasaftökum eða neinum skipulögðum fjöldamorðum. (punktur 13)

Gyðingakona að nafni Marika Frank kom til Auschwitz-Birkenau frá Ungverjalandi í Júlí 1944, þegar 25,000 Gyðingar áttu að hafa verið aflífaðir með gasi og brenndir daglega. Hún bar einnig vitni um það, eftir stríð, að hún hafi aldrei heyrt eða séð neitt af “gasklefum” þann tíma sem hún var fangi þar. Hún heyrði gassögurnar seinna. (punktur 14)

Föngum sleppt

Þeir fangar Auschwitz sem höfðu afplánað sinn dóm var sleppt og komið aftur til síns heimalands. Ef Auschwitz hefði í raun og veru verið háleynileg útrýmingarmiðstöð, hefðu Þjóðverjar aldrei sleppt föngum sem “vissu” hvað gekk á í búðunum. (punktur 15)

Himmler vill lægra dauðshlutfall.

Sem svörun við fjöldamörgum dauðsföllum fanga úr sjúkdómum, sérstaklega flekkusótt, komu þýsku yfirvöldin er báru ábyrgð á búðunum með nýjar og hertar heilbrigðisreglur.

Yfirmaður búðastjórnar SS sendi skipun þann 28. desember, 1942, til Auschwitz og hinna fangabúðanna. Þar hið háa dauðsfall fanga völdum sjúkdóma harðlega gagnrýnt, og sagði að “læknar búðanna þyrftu að beita öllum tiltækum ráðum til að lækka dauðsföll völdum sjúkdóma í hinum ýmsustu búðum.” Ennfremur stóð:

Læknar búðanna verða að fylgjast betur með næringu fanganna en áður, og í samvinnu við stjórnendur, senda tillögur til úrbætna til æðstu stjórnar búðanna … Læknarnir skulu sjá til þess að vinnuaðstaða á ýmsum stöðum sé bætt eins mikið og kostur gefst.

Loks stóð í skeitinu að “Reichsfürer SS [Heinrich Himmler] skipi að dauðshlutfallið verði nauðsynlega að lækka” (punktur 16)

Þýskar búða reglur

Opinberar reglur þýskra benda skýrt til þess að Auschwitz hafi alls ekki verið útrýmingarmiðstöð. Þær voru: (punktur 17)

Nýjir fangar skulu ganga í gegnum vandlega læknisskoðun, og ef vafi leikur á
[heilsu þeirra], skulu þeir sendir í sóttkví til athugunar.

Fangar er tilkynna sig veika skulu skoðaðir af búðalækni samdægurs. Ef nauðsyn þykir skulu þeir fluttir á sjúkrahús í fag-ummönnun.

Læknir búðanna skal reglulega skoða eldhús með tillits til undirbúnings fæðis, og einnig gæði matarbirgða. Öll óregla er kann að koma í ljós skal tilkynna til yfirmanns búðanna.

Sérstaka ummönnun skulu fórnarlömb slysa fá, til að laska ekki fulla afkastagetu fanganna.

Fangar sem á að leysa úr haldi eða færa skulu fyrst ganga til læknis til nákvæmar skoðunnar.

Loftmyndir sögðu sína sögu

Nákvæmar loftmyndir teknar af könnunarflugvélum bandamanna af Auschwitz á mismunandi dögum árið 1944 (þegar meintar útrýmingar áttu að standa sem hæðst) voru opinberaðar af CIA árið 1979. Þessar myndir sýndu enga líkhauga, reykmettaða brennslustrompa eða fjölda Gyðinga er biðu aftöku, hlutir sem oft hefur verið haldið fram, og hefðu allir átt að vera augljóris á myndinum ef Auschwitz hefði í raun og veru verið miðstöð fjöldamorða.

Fráleitar líkbrennslu sögur

Bálfarar sérfræðingar hafa staðfest að þúsundir líka hefðu ekki mögulega getað verið brennd daglega vorið og sumarið 1944 í Auschwitz, eins og oft er haldið fram.

Hr. Ivan Lagace, framkvæmdarstjóri stórrar líkbrennslu í Calgary, Kanada, bar þess vitni í Apríl 1988 að líkbrennslusaga Auschwitz sé tæknilega óhugsandi. Ásakanir um að 10,000 eða jafnvel 20,000 lík hafi verið brennd daglega í Auschwitz sumarið 1944 í líkbrennsluofnum og opnum gröfum sér hreinlega “fáranlegt” og “langt fyrir utan svið raunveruleikans”, þetta sagði hann eiðssvarinn. (punktur 19)

Gassérfræðingur skellir ásökunum um fjöldamorð

Helsti sérfræðingur Bandaríkjanna í gasklefum, verkfræðingur frá Boston að nafni Fred A. Leuchter, rannsakaði vandlega hina svokölluðu “gasklefa” í Póllandi og komst að þeirri niðurstöðu að gassögur Auschwitz væru fráleitar og tæknilega óhugsandi.

Leuchter er helsti sérfræðingurinn í hönnun og uppsetningu gasklefa í Bandaríkjunum, sem notaðir eru til að aflífa dæmda glæpamenn. Til dæmis hannaði hann gasklefann í ríkisfangelsi Missouri.

Í febrúar 1988 stóð hann fyrir nákvæmri vettvangsrannsókn á “gasklefunum” í Auschwitz, Birkenau og Majdanek í Póllandi, sem standa enn eða ónýtir að hluta til. Í eiðssvörnum vitnisburði fyrir rétti í Toronto, og í tæknilegri skýrslu lýsti Leuchter öllum sviðum rannsóknar sinnar.

Hann lagði eindregið áherslu á að hinir svokölluð gasklefar hefðu ekki mögulega getað verið notaðir til að aflífa fólk. Meðal annars benti hann á að þessir svokölluðu “gasklefar” hafi ekki verið nægilega þéttir eða loftræstir til að drepa mannfólk í án þess að drepa ekki einnig þýska starfsmenn búðanna. (punktur 20)

Dr. Willam B. Lindsey, rannsóknar efnafræðingur sem vann í 33 ár fyrir Dupont samsteypuna, bar þess einnig vitni fyrir rétti árið 1985 að gassögur Auschwitz séu tæknilega óhugsandi. Það byggði hann á nákvæmri vettvangsrannsókn á “gasklefunum” í Auschwitz, Birkenau og Majdanek, af sinni áratuga reynslu bar hann við: “Ég hef komist að þeirri niðurstöðu að enginn var með vilja eða ásetningi tekinn af lífi með Zyklon B [blásýra] með þessum hætti. Ég tel það gjörsamlega ómögulegt.” (punktur 21)



Eftirmáli þýðanda

Mörgum kann að koma þessi grein í opna skjöldu, en þetta eru engu að síður staðreyndir málsins, sem barðar hafa verið frá augum almennings, t.d. með alþjóðlegri lagasetningu sem bannar alla gagnrýni á Helförina. Einnig er vert að geta þess, hvort sem um tilviljun er að ræða eður ei, að allir æðstu yfirmenn, eigendur og stjórendur stærstu fjölmiðlafyrirtækja heims eru Gyðingar.

Vill ég samt taka fram að enginn maður getur ásakað mig um kynþáttafordóma, ég hef ekkert á móti einum einstökum kynþætti á jörðinni, og dæmi ég ekki fólk eftir litarhafti eða trúarbrögðum. Hins vegar er þessi grein aðeins hluti af stórri leit að hinum endanlega sannleika, og aðeins með óheftu og upplýstu upplýsingaflæði til almennings komumst við í hinn eina sannleik. Sannleikurinn er leið okkar til heimsfriðs.