Þetta er alveg rétt hjá þér. Samfélagið einhvernvegin vill ekki taka á þessu máli, sem og mörgum öðrum. Það vantar alveg sárlæega úrbætur og því miður hef ég ósköp lítil ráð handa þér. Miðað við það sem ég hef heyrt og kynnst þá virðist þetta bara far rosalega eftir skólum, kennurum og bara einstaklingunum sjálfum sem koma nálægt barninu, hvernig tekið er á þessu. Sumir eru heppnir og lenda á góðu og áhugasömu fólki, aðrir ekki. Ég get alveg skilið að það sé erfitt að vera með ofvirkt barn í bekk, en einmitt þess vegna þyrfti stuðningur að vera meiri, sérstaklega fyrir þessi börn þar sem lyf ber ekki nógu góðan árangur. Hvernig gengur þetta í skólanum með þinn strák? Er ekki hægt að setja upp svona stjörnukerfi í bæði bekknum og skóladagvistinni? Það hefur nefninlega oft virkað mjög vel. Hefuru rætt við fólkið á BUGL? Ég veit allavegana að þar eru námskeið, eða fyrirlestrar í gangi um góðar leiðir til að taka á hegðunarvandamálum og mæli alveg endilega með að þú talir við þau þar, þó ekki nema bara til að fá smá upplýsingar og ráð… þ.e. ef þú ert ekki búin að því.

Kveðja,
Gling

Sæl og blessuð, ég veit ekki hvort ég get eitthvað hjálpað, en ég stend málinu dulítið nálægt.
Hefurðu prófað að hafa samband við foreldrafélag misþroska barna (ADHD)? Ég hef heyrt að þau séu mjög virk og góð samtök. Annars hef ég ekki persónulega reynslu af því, en það sakar mögulega ekki að athuga málið. Þ.e.a.s. ef þú ert ekki búin að því þegar :) Það eru einhverjar upplýsingar á þessarri síðu:

http://www.obi.is/Adildarfelog/For_misthroska_barna_ADHD.htm">Foreldrafélag misþroska barna (ADHD)

Gangi þér vel með þetta krúsa *knús*

L.

Ég þekki þetta mjög vel, Ég á tvö ofvirk börn.
Börnin min hafa verið á rítalíni og á öðrum lyfjum, eru núna bara á Amililíni. Það eru til margar tegundir af lyfjum fyrir þessi börn okkar,og það þarf að prófa sig áfram, hvað hentar hverju og einu, rítalín virkar ekki á öll börn. Eina sem dugar í sambandi við skólann er að vera frek og meira frek. Við eigum rétt á því að börnin okkar fái alla þá aðstoð sem þau þurfa á að halda, stuðningsfulltrúa í skólanum þannig að þau fái frið í frímúnutunum, í skólavistinni, í íþróttunum og öllu því sem skólinn hefur upp á að bjóða.Það virðist bara vera svo að þegar ég byrjaði á þessu ferli þá gekk ég á endalausa veggi, var send út og suður , þú átt að tala við þennan og þennan og allt í kross. Fékk engar upplýsingar um neitt. En það tókst eftir mikið vesen. Börnin okkar hafa sama rétt og önnur börn til að vera til, þó þau séu ofvirk. Ummönunnarbætur á læknir barnsins þín að vita um og segja þér frá. Vig eigum rétt á þeim, og ekki veitir af. (dóttir min braut t.d. sófann í síðustu viku). Ekki gefast upp, standa upp og horfa framan í þetta lið og vera frek !! Það gekk hjá mér..
Gangi þér vel.

þú átt alla mína samúð. Skil stundum ekki þetta kerfi hérna. Á sjálf hreyfihamlað barn og búin að bíða í 1 1/2 ár eftir stuðningsfjölskyldu. Það sem hefur aftur á móti hjálpað mér er að það voru stofnuð samtök fyrir þann hóp sem dóttir mín tilheyrir og þar fær maður alls konar stuðning og líka upplýsingar um ýmis réttindi sem engum hefur dottið í hug að segja manni frá. Hefur þú athugað hvort það eru samtök fyrir ofvirka? Vona að þetta fari að ganga betur hjá ykkur. kv. Gaia

Sæl, ég var einkabarn þar til ég varð 11 ára og bróðir minn fæddist. Frá tveggja ára aldri fór hann að sýna mjög sterk einkenni ofvirkni og misþroska á ýmsum sviðum og seinna var hann greindur þannig. Það sem mínir foreldrar gerðu vitlaust (sem ég sé í dag) er að það vantaði allan aga og ég er löngu búin að sjá að agi og regla skiptir miklu máli í ummönnun ofvirkra barna. Ritalin var ekki komið á þessum tíma en hann var á Amillin? sem mér fannst ekkert virka vel, hann svaf illa og varð mjög áhugalaus um allt. Þegar hann var 9 ára var hann búin að skipta tvisvar um skóla þar sem ekki var hægt að veita þá þjónustu sem hann þurfti.
Þá einmitt komum við að þessu sem þið hafið verið að ræða hérna fyrir ofan og það er FREKJAN sem mæður/feður ofvirkna barna þurfa að beita til að þau og börn þeirra geti lifað eðlilegu lífi. Hún móðir mín sem er ljúfasta manneskja í heimi breyttist í ófreskju þegar hún talaði við fólk sem hafði með þessi mál að gera. Þetta hafði þau áhrif að bróðir minn var valin úr hópi 20 stráka til að fá pláss á heimili á Kleifarvegi. Okkur var sagt seinna að hann hefði verið valin þar sem hann er stórgáfaður og með IQ tölu langt yfir meðallagi og hafði aldrei átt erfitt með að læra. Mér varð samt huxað til hinna mæðranna sem ekki komu drengjunum sínum þarna inn en aðeins var pláss fyrir 8 stráka í einu.
Þarna var hann í vistun í 2 ár, frá 10-12 ára aldurs og kom aðeins heim um helgar. Svo var hann í um hálft ár aðeins í dagvistun. Þarna var hann í Laugarlækjaskóla bara með sínum vistarfélögum í bekk og tveimur kennurum og gekk mjög vel.
Hann kom breyttur heim fyrir fullt og allt, þarna hafði hann fengið þann aga og reglu sem hann þurfti á að halda. Í dag er hann um það bil að taka bílpróf og er yndislegasti strákur sem til er og ég er virkilega stolt af honum.
Ég heyrði skömmu eftir að hann hætti á Kleifarveginum að það hefði verið lagt niður vegna niðurskurðs í heilbrigðiskerfinu en hefði verið stofnsett aftur, ég veit ekki hvað er satt. En allavega þá hjálpaði þetta ekki aðeins honum heldur fjölskyldunni minni sem var í rúst.
Ég get nefnt dæmi um að fyrir 10 ára aldur þá hafði lögreglan komið heim til okkar allavega 20 sinnum, mamma og pabbi áttu ekki til eitt heilt húsgagn þar sem hann var haldinn mikilli ofbeldisáráttu og því sem ég kýs að kalla siðblindu. Ég gæti haldið áfram endalaust því unglingsárin mín voru ekki skemmtileg en ég ætla ekki að gera það heldur að benda ykkur sem eigið við þetta vandamál að stríða að ganga í þetta foreldrafélag ofvirkna barna, ef þið eruð nógu mörg þá hljóta að verða til einhver úrræði með nógu miklum þrýstingi og frekju.
Bara mín skoðun :o)
IceCat