honeybun fyrir 22 árum, 3 mánuðum Fjöldi lestra: 403

Börn og látnir ættingjar/ástvinir.

Snorri Sævar er kominn núna á það stig að hann spyr um allt milli himins og jarðar.

T.d. Hvað borða sum dýrin? Einn daginn hljóp hann til mín og tilkynnti mér það að himininn væri brotinn!! :o)
Þá var svona “Þoturák” á himninum og hann hélt sem sagt að hann væri að brotna í sundur…ha ha..

En núna eru það miklar vangaveltur varðandi ömmu Ragnhildi, þ.e. mömmu mína sem lést langt fyrir aldur fram 8 mánuðum áður en hann fæddist, þá aðeins 50 ára gömul.

Hann talar mikið um það að hún sé dáin, hún er uppi á himnum hjá Guði.
Ég veit ekki hvort hann skilur þetta eitthvað.

En hann fékk mig nú til að fá tár í augun um daginn.
Þegar hann var greinilega búinn að hugsa svolítið um hana og sagði svo við mig að hann vildi fara og “bjarga” ömmu Ragnhildi aftur frá himnum, þá væri hún ekki dáin lengur.

Hversu mikið segir maður 3 ára barni um svona lagað og hversu mikið skilja þau?

Hann hefur ekkert minnst á þetta núna í soldinn tíma og þetta kemur eiginlega bara ef að hann heyrir minnst á nafnið hennar eða ef hann sér mynd af henni.
En það kemur svona svipur á hann og tónn þegar hann talar að hann vorkennir henni alveg voðalega, held ég.

Honum finnst það svolítið skrítið að mamma mín sé dáin.
Kannski finnst honum það óþægileg tilhugsun, veit ekki.

Hún dó úr krabbameini, en ég hef ekkert sagt honum frá því.
Sagði bara að hún hefði verið alveg ofsalega veik og þurft að fara á spítala og það hefði bara ekki verið hægt að bjarga henni og henni liði miklu betur núna uppi hjá Guði.

En hann vill halda því fram að hún hafi “dottið” og dáið.
:o)
Hjartans kallinn, er ekki alveg að skilja þetta mál.

Mér finnst ég búin að útskýra fyrir honum það sem mér finnst að hann megi fá að vita og hefur kannski ekkert gott af því að vera að velta sér of mikið upp úr þessu….eða hvað?

Ég var ekkert búin að pæla í því hvernig ég myndi útskýra þetta fyrir honum, þ.e. með látna ættingja og ástvini.

Ef að einhver hefur svipaða sögu að segja eða hefur gengið í gegnum svipað, endilega látið mig vita hvernig þið fóruð að því að tala um þetta við börnin.

kveðja

Blubba fyrir 22 árum, 3 mánuðum

Já, minn 3 ára talar mikið um afa minn sem dó síðasta sumar.
En ég held að þú þurfir að útskýra fyrir honum að hún þurfi ekki björgun og að það að vera dáinn og farinn til himna sé eitthvað fallegt. Annars held ég að hann verði svolítið hræddu, jafnvel reiður ef einhver deyr. Ég hef útskýrt fyrir mínum að svona sé lífið og núna séu englarnir og Guð að passa langafa hans á himnum. Hann lítur jákvæðar á þetta núna, en var hræddur fyrst því að hann vissi ekki hvað þetta var. Enda var sagt við hann (auðvitað) í sorglegum tón að langafi hans væri dáinn. Hann skilur þetta samt allt ótrúlega vel og biður á hverju kvöldi að passa langafa sinn.´Það eru vitanlega skiptar skoðanir á hve mikið á að segja börnum um þetta. En ég held að það þurfi að segja börnum satt, framar öllu öðru. En þó ekki einhvern GRIMMAN sannleik eins og að kötturinn sem bíllinn keyrði á hafi liðið alveg hrikalegar kvalir áður en hann lést. Heldur bara segja satt.
En ég held að það skipti miklu máli að þau viti að sá dáni/sú dána sé hjá aðilum sem passi hann/hana og séu góð. Og að dauði sé ekki alslæmur hlutur, heldur bara hluti af lífinu. Eitt sinn verða allir menn að deyja. Vonandi skilurðu eitthvað sem ég er að skrifa…

Takk og með kveðju,
Blubba.

Fyrra álit

harpajul fyrir 22 árum, 3 mánuðum

Krakkarnir mínir sem eru 6 og 8 ára eru oft að spá í “þetta dána fólk”…þau eru handviss um það að þau séu englar uppi á himnum sem eru að passa okkur …
Uppeldisbróðir þeirra missti mömmu sína fyrir uþb.2 árum og þá voru miklar pælingar í gangi,ss.á hann þá ekki mömmu lengur? hvað er hún að gera annað en að passa börnin sín(átti fleiri en “bróðir” þeirra)? passar hún okkur líka?
svo velta þau því fyrir sér með langömmu og langafa….sem dóu þegar þau voru 1 1/2 árs annað og hitt ófætt…ég hef ekkert útskýrt þetta neitt “of” mikið,segi bara að þau hafi verið veik(krabbamein) og að þau séu ekki lebgur veik og núna líði þeim vel.
En það er ekkert smá erfitt þegar þau er með svona pælingar og maður er enn að “díla” við sinn missi…ég fæ stundum tár í augun og veit ekkert hvað ég á að segja.
gangi þér vel að útskýra fyrir honum…
harpajul

Kveðja

Fyrra álit

honeybun fyrir 22 árum, 3 mánuðum

Takk fyrir svörin,

ég segi honum frá þessu sem hluta af lífinu og þetta sé ekkert hræðilegt.

Ekkert sem hann þurfi að hafa áhyggjur af og að hjá Guði séu allir hamingjusamir og líði vel.

Þetta kom líka upp vegna þess að á leikskólanum hafði ættingi einhvers barnsins dáið og þá kom upp umræða um þetta.

Já, það er svolítið flókið stundum finnst manni að útskýra þessi mál, þ.e. hversu mikið maður segir frá. Börnin eru jú svo misjöfn. Snorri er með svo lítið hjarta og má ekkert aumt sjá, þó svo hann þykist vera ljón stundum :o)

Takk enn og aftur fyrir svörin.

kveðja
honeybun

kveðja

Fyrra álit

lhg fyrir 22 árum, 3 mánuðum

Það var lítill amerískur strákur sem ég sá í sjónvarpsþætti um daginn. Hann hafði fundið það upp hjá sjálfum sér að minnast ömmu sinnar einu sinni í viku með því að gefa henni blöðru. Hann fór ekki með blöðruna í kirkjugarðinn enda sagði hann að amma væri ekki þar heldur sleppti hann bara blöðrunni upp í loftið og sagði að amma myndi grípa hana þegar hún kæmi nógu hátt upp :)

Fyrra álit

honeybun fyrir 22 árum, 3 mánuðum

lhg: En sniðug hugmynd :o) Fara á einhvern fallegan stað með blöðrur og leyfa honum að senda henni nokkrar upp í skýin.
Kannski á afmælinu hennar. Aldrei að vita. :o)

kveðja

Fyrra álit

lhg fyrir 22 árum, 3 mánuðum

Það væri líka hægt að bæta við þetta að teikna mynd handa ömmu og binda í spottann á blöðrunni. Þetta er alls ekkert vitlausara en hvað annað.

Fyrra álit

GlingGlo fyrir 22 árum, 3 mánuðum

Ég held einmitt að þetta sé mjög góð hugmynd. Það er akkurat mælt með einhverjum svona aðferðum til að leyfa börnum að fá útrás fyrir sorginni og vinna sig í gegnum hana. T.d. teikna mynd og fara með á leiðið. Mér finnst þessi blöðruhugmynd alveg brill, þá fer hún upp til Guðs :)

Kveðja,

Fyrra álit

[Notanda eytt] fyrir 22 árum, 3 mánuðum

Ég stóð sjálfan mig að fara að gráta vegna Þingeyrar-slyssins hörmulega, og einhvern veginn er ég alltaf að hugsa um aumingja 3ja ára strákinn sem missti foreldra sína og bróður. Hugsið ykkur aumingja barnið, hvað ætli að hann sé að hugsa núna, hvað ætli að hann skilji mikið af því sem gengið hefur á. Og hvað ætli að hann muni mikið frá nóttinni þegar pabbi hans bjargaði honum og stökk svo óvænt aftur inní eldinn.

Fyrra álit

GlingGlo fyrir 22 árum, 3 mánuðum

Nr. eitt, tvö og þrjú er að segja satt. Maður á t.d. aldrei að segja að fólk sofi þegar það er dáið, þá geta börn farið að óttast svefninn og tengja hann við að viðkomandi fari og komi ekki aftur, sem sagt deyi.

Maður á ekki að fegra hlutina um of, en auðvitað ekki að koma með einhverjar hryllingssögur. Sjálf trúi ég ekki á Guð og finnst því stundum erfitt að nota þá útskýringu fyrir mín börn, en samt tölum við um að KANNSKI fari fólk til Guðs, ef hann er til, og kannski eitthvert annað. Stóra stelpan mín ákvað sjálf að hún vildi trúa á Guð og mér dettur ekki til hugar að taka þá trú frá henni. Ég bið bænir með henni á kvöldin, henni líður vel með það og mér finnst það bara alveg sjálfsagt þó að ég prívat og persónulega trúi ekki á Guð í þeirri mynd sem Biblían setur upp. Guð er alveg ágætur í svona útskýringar, börnin fara sjálf að efast nógu snemma.

Þriggja ára börn gera sér ekki alveg grein fyrir að dauðinn sé endanlegur. Ég hugsa að það sem þau skilja mest við dauðann er að það þýðir aðskilnað við þann sem deyr. Svo átta þau sig á því seinna þegar þau verða eldri, að sá sem deyr kemur ALDREI aftur og einnig að dauðinn kemur fyrir alla, líka þau sjálf og þeirra nánustu. Þegar þau átta sig á þessum endanleika dauðans geta þau farið að verða svolítið hrædd um sína nánustu.

Ég t.d. útskýrði fyrir minni að það væri nú aðallega gamalt fólk sem dæi, sem væri búið að lifa lengi, lengi, og að við værum mjög líklega ekki að fara að deyja fyrr en við værum orðin eldgömul. En ég passaði mig á að alhæfa ekki og sagði að ungt fólk gæti líka dáið. Henni brá svolítið þegar hún komst að því að börn gætu líka dáið, en ég sagði henni að það væri mjög sjaldgæft. Málið er bara að ef maður segir ekki satt þá geta þau orðið svo ofboðslega reið ef síðan eitthvað gerist, t.d. ef systkini, leikfélagi, foreldri eða einhver ananr nákominn deyr. Ef maður er búinn að “ljúga” því að bara gamalt fólk deyi, þá upplifir barnið það auðvitað sem rosaleg svik þegar síðan kemur í ljós að svo er ekki.

Þannig að það er rosalega mikilvægt að segja satt. Þetta er bara hluti af lífinu.

Kveðja,

Fyrra álit

honeybun fyrir 22 árum, 3 mánuðum

GlingGlo: Já, ég er alveg sammála þér með allt sem þú sagðir, gott svar.
:o) Að venju…hehe…

kveðja

Fyrra álit

danna fyrir 22 árum, 3 mánuðum

Báðir foreldrar mínir eru látnir, mamma dó þegar eldri strákurinn minn var 1 dags gamall (já erfið sængurlega!) og pabbi þegar hann var 3ja ára.
Hann man ekkert eftir þeim (auðvitað ekki mömmu, en ekki heldur pabba) en hann er einhvern veginn alinn upp með það að hann eigi afa og ömmu á himnum, við erum með mynd af þeim upp á vegg og hann veit að þau passa hann. Sá yngri fær auðvitað að alast upp með þessa vitneskju líka.
Sá eldri velti sér dálítið mikið upp úr þessu svona við 5-6 ára aldurinn, vorkenndi mér mikið að eiga ekki pabba og mömmu og var með svolítinn kvíða fyrir því að hann gæti líka misst pabba og mömmu :(
Ég reyndi að útskýra allt eins heiðarlega og ég gat á því máli sem hann skildi, sem betur fer var hann orðinn þetta stálpaður þegar hann fór að spyrja spurninganna. Og þó það sé leiðinlegt að hann skyldi ekki hafa kynnst þeim, þá slapp hann þó við sorgina, nógu erfitt var að ganga í gegnum þetta sjálfur þó barnið manns væri ekki sorgmætt líka.
En ég er sammála því að börn þurfa heiðarleg svör, á því máli sem þau skilja. Og stundum þarf að ræða málin svolítið ítarlega og svara sömu spurningunum aftur og aftur.

Kveð ykkur,

Fyrra álit

qazx fyrir 22 árum, 3 mánuðum

ég á líka móður sem dó úr krabbameini þegar dóttir mín var 20 mán hún hafði passað hana í 1 ár þegar hún veiktist aftur….

Það eru til margar myndir af þeim saman og hefur hún mikið talað um hana….

Litlu systur minni fannst rosalega gott að vita þegar hún dó að hundurinn okkar sem var dáinn væri hjá henni, væru saman með vængi hjá guði.

Dóttir mín hefur gert svona svipað og þinn gaur, en það er ekki neitt sem að hún skilur, það ristir ekki djúpt hjá henni. Enda man hún ekki eftir henni.

Allavega er ég með opið uppeldi, hún veit að hún var veik og að shjúkdómurinn hét krabbmein, ég gat heldur ekki falið það vegna þess að systir mín sem er 3 árum eldri en dóttir mín segir henni allt svona.

En fyrir henni er þetta veikindi eins og flensa, hún gerir sér ekki grein fyrir því að hann sé svona hættulegur. Mér finnst betra að það sé svona vegna þess að þegar ég var lítil dó amma bara var mér sagt og ég var með fullt af rómans hugmyndum um hennar dauða.. átti að hafa drukknað og fleira. En hún dó úr krabba….

svo segja satt lagar miskilning…

Fyrra álit

Börnin okkar

Börnin okkar

Ofurhugar

Stjórnendur

Hverjir eru inni

Greinar

Börn og látnir ættingjar/ástvinir.

Dýr

Dægurmál

Fræði

Leikir

Lífið

Lífsstíll

Margmiðlun

Menning

Skjár

Sport

Tónlist

Tækni

Vélar

Hugi