Hahaha owned :D plús ég þekki þig ^-^

Úff. Svo mörg góð…

Það sem kemur fyrst upp í hugann er úr fyrstu Houses of the Blooded spiluninni minni, á minimóti. Ég vildi móðga greifa sem hafði unnusta mín hafði haldið framhjá með nægilega til að fá hann til að skora á mig í einvígi. Það voru haldnar veiðar, og ég nýtti tækifærið til að skjóta hann “óvart” í fótinn. Ég náði kastinu með tvo wagera (sem þýðir fyrir ykkur sem þekkið ekki HotB að ég mátti fyrst segja hvort skotið tókst eða ekki, og svo segja tvo hluti um skotið - sem má nota til að gera meiri skaða). Ég vildi ekki særa hann of mikið, bara rétt hitta hann… svo ég notaði annan wagerinn til að segja að skotið hafi farið í fótinn á honum. Seinni wagerinn var epic: “…og hann öskrar eins og stelpa!” >:D

Vááá þau eru mörg….

Held samt að samskipti hópsins míns við Xanathar Guildið í skullport undir waterdeep hafi verið best.
Þeir koma þar niður og ætla að fá þá til að hjálpa sér að selja þræla en þegar þeir koma að húsasundinu þar sem inngangurinn að guildhousinu er er bara opið hús svo þeir kíkja inn. Þegar þeir koma inn eru nokkrir elite drow að stúta öllu þar inni svo þeir slást við þá og drepa.

Þegar þeir drepa drowana á endanum koma guildmasterarnir útúr leyniherbergi og skamma þá fyrir að halda ekki einum drow lifandi en gefa þeim á móti heila gullkistu fyrir hjálpina. Einn gaur í hópnum ákveður þá að fara nöldra geðveikt mikið í þeim og heimtar meiri pening en þegar hann gerir það taka þeir helminginn af gullinu í kistunni fyrir óþakklætið. Þá ákveður sami spilari að henda sér á jörðina og fara að hágrenja. Hann vissi ekki að guildið dýrkaði Bane og þegar hann leggst niður sparkar yfirpresturinn í guildinu í magann á honum, allir hlæja og prestarnir chanta “Bane does not tolerate the weak!”

Þegar þeir koma úr guildinu ákveður sami spilari að nota snilldarlegasta bragð í heimi til að komast í guildið: Finna tunnu, fara með hana í sundið, fela sig í henni og bíða eftir því að einhver komi og segi passwordið. Ekki eins og stærsta guildið í waterdeep fylgist með inngangum að guildhúsinu sínu…

Allavega, guildfíflið kemur út með molotov kokteil, opnar tunnunna og hendir honum ofaní. Þegar spilarinn er búinn að nerdrage-a ákveður hann að bíða frekar á barnum sem er beint á móti guildinu. Það sem hann mundi ekki var það að þegar þeir höfðu farið á barinn fyrr um daginn hafði ég sagt að guildið ætti hann og hálft guildið héngi vanalega á honum. Eftir 5 mínútur kemur yfirpresturinn, labbar upp að spilaranum og meðan hann potar í bringuna á honum segir hann “Þú hefur 5 mínútur til þess að drulla þér útúr bænum!” Þegar hann fer að squela til að fá að vera í bænum áfram lemur yfirpresturinn hann aftur og allur barinn segir
“Bane does not tolerate the weak!”

Og hvað gerir spilarinn? Auðvitað felur hann sig í annarri tunnu við borgarmörkin. En honum datt ekki í hug að stærsta guildið í waterdeep hefði ekki efni á því að láta fylgjast með honum svo þegar hann lokar tunnunni kemur rogue úr invisibility, opnar tunnunna og hendir öðrum molotovkokteil í hana.

Ég og annar spilari lágum í svona 5 mínútur í sófanum og hlóum, held ég hafi aldrei hlegið jafn mikið á ævi minni og það kvöld.

Var að muna eftir einu góðu í viðbót sem ég verð að bæta við.

Þetta var back in the days of olde, fyrir 3rd Edition. Við vorum þrír að spila AD&D 2nd Edition saman. Ég var human female transmuter, meðspilari minn var elf male bounty hunter (sem var thief kit). Við höfum verið á um 8.-9. leveli þegar þetta gerðist. Eins og það æxlaðist var það samt hann sem endaði á að vera sá eftirlýsti oftar en ekki, nánar tiltekið Public Enemy #1 í nálægu, frekar voldugu, dvergaríki (það er.. löng saga). Dvergarnir reyndu ýmislegt til að ná honum með mismunandi árangri (hann var t.d. polymorphaður í stól sem dvergakonungurinn notaði sem hásæti í nokkra mánuði, á hinn bóginn tók hann út heilu herdeildirnar af hermönnunum þeirra með boganum sínum við annað tilefni…). Þegar hér er komið við sögu eru þeir orðnir frekar desperate.

Tveir mjög grunsamlegir hobbitar koma inn á krána sem hann rekur og segjast vilja færa honum hring að gjöf, sem laun fyrir þegar við björguðum héraðinu þeirra frá innrás fyrir nokkru síðan. Hann grunar strax að maðkur sé í mysunni og fer með hringinn til mín til að fá mig til að tékka á honum. Á þeirri stundu hef ég nýlokið við að summona (semi óvart) stóran, nasty, djöful með því að fikta við galdragrip úr síðasta ævintýrinu okkar. Sem betur fer fylgdi þjónusta hans með, í einhvern takmarkaðan tíma, svo hann var ekki fjandsamlegur. Allaveganna, álfurinn kemur með hringinn til mín og ég tékka á honum með þar til gerðum divination göldrum. Kemst ekki að nákvæmri virkni hans, en uppgötva þó að honum fylgja einhvers konar teleport kraftar. Og að hann er líklega cursed. Við leggjum saman tvo og tvo og fáum út átta: Gefum djöflinum hringinn. Hann setur hann á sig og hverfur um leið. Hlaupum að kristalskúlunni minni… sem segir okkur að djöfullinn er kominn eitthvert í Dvergalöndin. Hún dreif ekki gegnum fjöllin svo við komumst aldrei að því hvað gerðist nákvæmlega… En fokk hvað dvergarnir hafa orðið hissa, þeir bjuggust við að fá lítinn væskilslegan álf í gildruna síðan… en fengu stóran rauðan djöful í staðinn!

Við: 1
Dvergar: 0

:D

Og ég var DM, og það sökkaði. :(

Dæmandi á þeim sem voru viðstaddir, og einn þeirra skilaði kókinu sem hann var að drekka, þegar þessi umræða átti sér stað, út um nefið á sér, þannig að þetta er ábyggilega eitt besta atriðið…

ÉG var að spila Warhammer Fantasy með vinum, og ætlaði að spila álf. Við rúlluðum á töflu til að fá eitthvað “séreinkenni” á álfinn… og fékk ég “stórt nef”, sem stjórnanda fannst ekki beint viðeigandi fyrir álf, og bað mig að rúlla aftur, og velja bara á milli þeirra. Ég fékk bríngustór (“barrel chest”) sem gefur +1 á styrk, og var ég mikklu sáttari við það. Svo kláruðum við karakterinn.

Í spilinu kom karakterinn loksins inn á kránna sem allir hinir voru, en skiljanlega voru þeir dálítið tortryggnir út í að treysta einhverjum sem rápaði bara inn af götunni…
“Hmmm…” sagði einn “bríngustór álfur? Þetta er eitthvað sem maður sér ekki á hverjum degi.”
“Já…” sagði álfurinn “.. það var víst annaðhvort ÞAÐ, eða risastórt NEF.”

(haha… personulega hafði ég mest gaman af því hvað þurfti að hreynsa mikið UPP á spilastað vegna ummæla álfsins! Ævintýraheimurinn hafði jafn mikil áhrif á raunverulega heiminn eins og raunverulegi heimurinn haði áhruf á ævintýraheiminn. Sjaldgæft.)

Ég prófaði spilið Askur fyrir nokkrum árum. Við vorum 3 í hópnum, vorum bara að prófa og vissum ekkert. Það endaði á því að ein af okkur crit feilaði sjálfa sig, önnur feilaði þannig að hún lamdi þessa fyrstu ennþá meira og þegar þriðja ætlaði að reyna að heala þessa fyrstu tókst henni einhvernveginn að drepa hana algjörlega.

Við hættum eftir þetta …

Ég hef samt aldrei spilað Ask síðan svo ég man ekki nákvæmlega hvernig þetta spil virka