Kallast “Olbers' paradox”.

Líklegasta útskýringin í dag virðist vera að heimurinn sé endanlega gamall, þar sem við getum ekki séð lengra en um 13,75 milljarð ára aftur í tímann að miklahvelli, og því sé ekki til óendanlega mikið af stjörnum.


Reyndar segir miklahvells kenningin einnig fyrir um að himininn hafi verið miklu bjartari í árdaga og ljósið þaðan veitt vægast sagt rækilega birtu, en það að við sjáum þetta ekki er útskýrt með útþenslu alheimsins á þann hátt að hún hefur minnkað orku ljóssins, með rauðviki, niður á orkustig örbylgjugeislunnar sem er ekki sýnileg okkur og veldur hinum svonefnda örbylgjuklið.




Á stjörnufræðivefnum segir um þetta:

Þversögn Olbers hljóðar einfaldlega svo: Hvers vegna er himinn svartur um nætur? Spurningin er hversdagsleg, en svarið krefst dálítillar umhugsunar. Í óendanlegum alheimi Newtons ættu augu okkar að enda á stjörnu, hvert sem litið væri á himninum. Rétt eins og þegar við horfum inn í þéttan skóg sjáum við tré hvert sem við horfum. Alheimurinn því að vera albjartur, jafnt daga sem nætur, en sú er augljóslega ekki raunin. Lausnin á þversögn Olbers felst í því að alheimurinn er endanlega gamall, en ekki óendanlegur líkt og Newton taldi og vegna endanlegs hraða ljóssins hefur okkur einfaldlega ekki borist ljós frá öllum stjörnum í alheimi.

Þessar vangaveltur koma okkur sumpart spánskt fyrir sjónir, enda vitum við meira um eðlis stjarna og gerð alheimsins nú en þá. Við vitum t.d. að efni í hinum sýnilega alheimi er takmarkað svo sérhver sjónlína í alheimi, myndi óhjákvæmilega ekki enda á stjörnu. Við vitum líka að líftími þeirra er endanlegur, og sumar stjörnur munu slokkna áður en aðrar senda okkur sína fyrstu geisla.